“Никој да не мрда, ова е грабеж!”. Мажот, ја извикал оваа застрашувачка реченица со рапав глас и ја подигнал јаката од палтото, а под модерната капа наѕирала неговата руса коса.
Датумот е 18 јануари 1977 година, а дејствието се одвива во продавница за накит во Рим. Сопственикот Бруно Табочини светкавично го извадил пиштолот и пукнал во истиот миг. Тој бил ограбен два пати само во последната година и си ветил дека повеќе нема да биде во улогата на беспомошна жртва.
Куршумите се пробиле директно во авторот на заканата, кој стоел со рацете во џебовите – обидувајќи се да изгледа како да е вооружен. Со него биле двајца пријатели кои се преправале дека се преплашени сведоци на најчудната смрт во историјата на фудбалот.
Мажот со руси коси паднал на подот. Младиот, успешен и почитуван фудбалер од фановите на Лацио, Лучијано Ре Чекони се борел за својот последен здив.
„Ова е шега, ова е само една шега“, успеал да прозбори несигурно.
„Чеко, станувај, стани можеш ти”, го треселе пријателите, меѓу кои и соиграчот Пјетро Гедин. Тој до последно се надевал дека дури и оваа трагична сцена е дел од следното мајтапчиско сценарио на неговиот пријател.
Само што од раните течела вистинска крв. Брзата помош пристигнала по неколку минути, но не успеала да помогне. Во 20.30 часот лекарите ја констатирале смртта на 28-годишната фудбалска ѕвезда.
Шегата со грабежот била целосно во стилот на Лучијано Ре Чекони. Неколку дена претходно тој сакал да ја примени во друга продавница, но не нашол истомисленици.
Русокосиот ангел, како што го нарекуваат тифозите, израснал во малото гратче Нервиано во околината на Милано. Во детството бил познат по простите манири, едноставните задоволства и простите шеги, како на пример, да ги намачка чевлите на соиграчот со измет од крава, да слета на тренинг со падобран, да го сокрие клучот од соблекувалната – тоа се заштитни знаци на Лучијано во сите тимови, каде и да играл.
Момчето што некогаш ја бркало топката на тревникот пред црковното училиште, дотурка дури до националниот тим, каде остана без капка ароганција, живеејќи нормално и линеарно.
Сем не верувал до каде стигнал во својата кариера. Во минатото бил принуден да работи екстра во локален автосервис, за да храни себе и своите најблиски. За време на службата во Армијата го дополнува арсеналот на шеги со груб војнички хумор.
На теренот Ре Чекони не е особено добар – тешко бележи голови и често добива црвени картони. Токму со овие квалитети го привлекува вниманието на Томасо Маестрели – тогашен тренер на Фоџа. Стратегот сака да примени тотален фудбал на Ајакс и потребен му е токму играч кој не се сожалува ниту себе ниту ривалите.
Ре Чекони може да изгледа како ангел, но на теренот се претвора во демон. Трча како навивач, без да покаже знак на замор во текот на сите 90 минути, за да го добие дуелот по секоја цена, а надвор од теренот повторно се претвора во себе – смирен, весел и безгрижен.
Фоџа сензационално влегува во Серија А. По една година Томасо Маестрели се сели во Рим како тренер на Лацио. Пречекан е на нож заради фактот што некогаш го носел дресот на Рома, а тимот паѓа во втората лига.
Тренерот не се откажува – воведува челична дисциплина и само за една сезона ги враќа “орлите” во елитата. Почнува да составува состав, кој ќе се бори за титулата. Му се јавува на Ре Чекони. “Јас во Лацио? Ти го ценам хуморот, тренеру “, се смее полудефанзивецот. Само што Томасо не се шегува.
Лучијано брзо се претвора во обединувачка алка меѓу старата гарда и новите херои, кои веднаш забележуваат успеси.
На врвот на својата слава на Маестрели му е дијагностициран рак на црниот дроб и не успева да ја заврши следната сезона на клупата. Фудбалерите се во тежок емоционален колапс.
Самиот Лучијано е флегматичен и летаргичен на теренот. За тренер е назначен Џулио Корсини, а Лацио е повторно пред испаѓање. Кожата е спасена при краткорочното враќање на Маестрели, но стратегот едноставно нема сили за нешто повеќе – умира на 2 декември 1976 година.
Во тоа време Лучијано е повреден и паѓа во депресија. Веќе не му е до шеги. Радост му носи само семејството – неговата сопруга Чезарина, син му и ќерка му.
На 18 јануари 1977 година, лекарот на Лацио му соопштува на Лучијано дека може да се вклучи во тренинзите уште наредниот ден. Ре Чекони конечно се насмевнува. Вечерта излегува со клубскиот колега Пјетро Гедин и бизнисменот Џорџо Фратичоли, за да ja прослават прекрасната вест.
Фратичоли ги моли пријателите да тркнат до продавница за накит, за да направи некоја нарачка. “Нема проблем, ќе потрае минута”, се насмеал Ре Чекони и влегол низ вратата, за да се соочи со судбината.
Што точно се случува околу 19,30 часот не е јасно ни до денес, иако сите сведоци на “грабежот” се живи и здрави. 70-тите години се тежок и крвав период во Италија – десничарските војуваат со левите, Црвените бригади одговараат на теророт против полицијата и службениците, а дури и во Рим често се водат престрелки.
Нервите на сопственикот Бруно Табочини се протегале до кинење, иако во никој случај неговиот дух не бил потчинет. Тој веќе двапати и предавал на полицијата бандити, кои што се обиделе да го ограбат.
Судот го ослободува златарот со образложение дека пукал во самоодбрана. Не следат никакви протести – времињата се такви што дури слична апсурдна приказна не може да ја шокира јавноста.
На погребот се собираат илјадници навивачи на Лацио. Тие со неверување се прашуваат еден со друг како е можно да се случи истовремено нешто толку смешно и тажно.
Можеби одговорот лежи во судирот на простодушниот русокос ангел со отровната атмосфера на Вечниот град, каде што луѓето се убиваат поради политичките убедувања, па дури и една невина шега може да те чини животот.
