Во практично сите варијанти на нивното постоење кои можат да се сретнат во историјата, тие се опишани како високи, преубави жени, со правилна теленска градба, смели и неретко свирепи.
Амазонките се митолошки народ составен од женски воини во старогрчката митологија и антиката. Херодот сметал дека се од регионот кој се граничи со Скитија во Сарматија (денес во Украина). Други историографии сметаат дека биле од Мала Азија, а понекогаш и Либија.
Значајни кралици на Амазонките се Пентесилеја, која учествувала во Тројанската војна, и нејзината сестра Хиполита, чиј магичен појас, подарен од нејзиниот татко Арес, бил причина за еден од подвизите на Херкул. Амазонските напаѓачи често биле прикажувани во битка со грчките воини, во амазономахиите, во класичната уметност.
Амазонките станале поврзани со многу историски луѓе во текот на периодот на Римската империја и доцната антика. Во римската историографија, постојат повеќе споменувања на Амазонски инвазии во Мала Азија. Од почетокот на модерниот период, нивното име станало термин за женски воини.
Мит
Според Филис Чеслер, “во Амазонските општества жените биле мајки и единствените политички и религиозни лидери на нивното општество”,а исто така и единствените воини и ловци;”кралиците биле избирани” и очигледно “секоја жена би можела да се стреми да постигне целосен човечки израз”. Херодот објавил дека сарматите биле потомци на Амазонките и Скитите, и дека жените ги задржале античките обичаи на своите мајки”, често ловејќи на коњи со нивните сопрузи, борејќи се во војните; и носејќи иста облека како мажите”. Покрај тоа, рекол Херодот, “ниту една девојка нема да се венча додека таа не убие маж во битка“. Амазонките играле улога во римската историографија. Јулиј Цезар зборувал за освојувањата на големи делови на Азија од страна на Семирамите и Амазонките. Иако Страбон бил скептичен во врска со нивната историчност, Амазонките биле сметани како историски факт во текот на антиката.Неколку Црквени Отци зборувале за Амазонките како вистински луѓе. Средновековните автори ја продолжиле традицијата на лоцирање на Амазонките на север, Адам од Бремен сметал дека живееле блиску до Балтичкото Море, а Павле Диаконус во срцето на Германија.
Во некои верзии на митот, на мажите не им било дозволено да имаат сексуални односи или да живеат во Амазонската земја; но еднаш годишно, со цел да се спречи изумирањето на нивната раса, тие ги посетувале Гаргареаните, соседното племе. Машките деца кои биле резултат на овие посети биле или убиени, или вратени на нивните татковци; девојките биле чувани и израснати од страна на своите мајки, и обучени за лов и уметноста на војната. Во другите верзии кога Амазонките оделе во војна тие не ги убивале сите мажи. Некои ги зимале за робови, и еднаш или два пати годишно имале секс со нив.
Џорданис во “Гетика“ (560 год.), раскажува како по неколку векови, по инцидентот во кој Готските жени успешно му се спотивставиле на соседно племе, додека мажите биле зафатени со кампањата против фараонот Весосис, жените формирале своја сопствена војска на чело со девојката по име Марпесиа и ја преминале реката Дон, напаѓајќи ја Азија. Нејзината сестра Лампеда останала во Европа за да ја штити мајковината. Тие репродукцирале со мажите еднаш годишно. Овие Амазонки ги освоиле Ерменија, Сирија, и цела Мала Азија, а дури и пристигнале до Јонија и Еолија, владеејќи над оваа огромна територија 100 години. Џорданис исто така споменува дека тие се бореле со Херкул, и во Тројанската војна, и дека помал контингент од нив останале во Кавказ до времето на Александар. Тој ги спомнува по име кралиците Меналип, Хиполита и Пентесилеја.
Археологија
Археолошките наоди од погребувања, укажуваат на можноста дека некои сарматски жени учествувале во битки. Овие наоди ги навеле научниците на заклучокот дека амазонската легенда во грчката митологија можела да биде “инспирирана од вистински жени воини”.
Докази за жени воини биле најдени во курганите во јужниот дел на Украина и Русија. Дејвид Ентони заклучил: “Околу 20% од скитско-сарматски” воински гробови “содржеле жени облечени за битка слично како што се облекувале и мажите, феномен што веројатно ги инспирирал грчките приказни за Амазонките”.
25% од воените погребувања биле на вооружени сарматски жени обично вклучувајќи поклонување. Рускиот археолог Вера Ковалевскаја укажува дека кога скитските мажи биле далеку во борба или лов, номадските жени би требало да можат да се бранат себе си, нивните животни и пасишта. Со текот на времето Скитите напреднале во Азија и постигнале речиси хегемонијата на Блискиот Исток, па имало период од дваесет и осум години, кога мажите имале кампањи за долги периоди. Во ова време жените не само што би требало да се бранат, туку и да репродукцираат и ова би можело да биде потеклото на идејата дека Амазонките репродукцирале еднаш годишно со своите соседи, ако Херодот, всушност, ги базирал своите тврдења на факти.
Минојски Крит
Кога минојската археологијата била се уште во повој, била спомената теорија во есеј во врска со Амазонките, од страна на Луис Ричард Фарнел и Џон Мирс во 1908. Тие го постави нивното можно потекло во минојската цивилизација, обрнувајќи внимание на занемарените сличности помеѓу двете култури. Според Мирс, традициите на Амазонските култови изгледале многу слични и можеби дури и потекнувале од минојската култура.
