Сé е супер, само нема црвено мастило

Еден германски работник од некогашната Германска Демократска Република добил работа во Сибир, СССР. Знаејќи дека писмата ќе му бидат цензурирани, им предложил на своите пријатели да воспостават таен код. Така и било, а се договориле следново: Ако писмото е напишано со обично сино мастило, вистина е; ако писмото е напишано со црвено мастило, лага е.

По еден месец, пријателите на работникот го добиле првото писмо, напишано со сино мастило:

„Овде сé е прекрасно: продавниците се полни, храна има за сите, становите се пространи и соодветно загреани, кината и театрите прикажуваат филмови и претстави од Западот, а има и многу преубави девојки подготвени за љубовни афери. Единствено што недостасува е црвено мастило.“

***

Така е и денес, во животот. Ги имаме сите слободи што можеме да ги посакаме, единствено недостасува „црвеното мастило“. Со други зборови, се чувствуваме слободни бидејќи не ни е достапен токму јазикот потребен за да ја артикулираме нашата неслобода. „Војна против тероризмот“, „демократија и слобода“, „човекови права“ и сл. – сé се лажни термини и ја стеснуваат нашата перцепција на реалната ситуација, наместо да ни овозможат да размислуваме за истата. На протестот на денешницата му фали црвено мастило.