Писмената задача што ја изнасмеа Србија

Деновиве на Интернет кружи една писмена задача на еден српски гимназијалец, која за кратко стана вистински хит. Се работи за урнебесна драма во која се истражува животот и смртта.

Понудените теми наводно биле „Коштана“ и „Светлоста ја снема, престанав да читам и тага ме обли: пак живеам“. Нашиот херој ја одбрал втората и добил заслужена 5+. Еве зошто:

 

„Гледам, а очите ми се склопени. Го чувствувам мирисот на свежо лакирано дрво. Помислив – мојот мртовечки сандак е прилично добар за парите кои ги дадов. Да, конечно умрев.

Слушам попот како пее и деца што се дерат: „Лелеее! Стрикооо!“. Одлучив малку да се прошетам, да видам дали баба Боса дошла на погребот. Се зачудив кога сфатив колку лесно се движам. Морам да признаам дека сум задоволен. Погребот е прилично добро испланиран. Миле, гучевачки трубач со својот блех оркестар ја завршија работата. Свињата се вртеше на раженот, додека мојот пијан зет се валкаше во калта. Баба Стана и мојот дедо Милој замислено гледаа во мојот гроб и воздивнуваа.

Почнав да викам: „Што кукаш стара, не сум мртов, пак живеам!“, ама се сетив дека не може да ме чуе. Ги погледнав уште еднаш моите сироти внуци и помислив: „Еее, деца деца, на тој што ве познава ни пеколот нема да му падне тежок“.

Во тој момент почувствував како нешто ме влече нагоре: „Е па дојде време да се разделиме“. Патував, можам да речам, добри пет часа. На вратата на рајот стоеше Св. Петар. „Здраво Петре, дојде време и ние да си помуабетиме“.

Прочитајте и:  Србија се усогласи со пет одлуки на ЕУ, но не и со мерките против лидерите на Придњестровје

Петар темно ме погледна, ама конечно проговори: „Не ти се пишува арно, многу грешеше. Бог те чека“. Признавам, малку се исплашив, бидејќи ова ми е, знаете, првата средба со Бог, а тоа не е мала работа. Молчам јас, молчи тој. И така молчиме едно пола саат и конечно се одважив и реков: „Добаре ден, Боже!“. Пак молчиме, а мене веќе почнаа и нозете да ме издаваат. Знаете, не умира човек секој ден.

Конечно Бог ја поправи краватата, се поднамести на својот облак и рече: „Кажи“. Овој говор прилично долго го подготвував, па решив да му кажам се, од прв до последен збор:

„О боже, владетел на царството небесно, Ти кој одиш по небото, Творец на моето куче Марко, синовите Мирко и Жује, баба Боса и дедо Радован, мојот кум Спасоје и… се извинувам ако некого во својата брзоплетост заборавив да споменам…“

Тука застанав и забележав дека се збуни. Замислете – Бог, така голем, јас така мал, и се збуни пред мене. Меѓутоа, некако ги најде вистинските зборови, па ми рече:
– Дали ти, Омољица, ја прочита Коштана?
– Не – одговорив.
– А дали ти забележа дека светлоста исчезна?
– Не – пак јас збунето.
– Дали те облеа тага, Омољица?
– Не Господе – реков – а зошто?
– Затоа што е тоа, Омољица, темата на оваа писмена задача, и се плашам дека ја промаши.

„Бог е моќен“ – помислив во себе…

- Реклама -