Објавено на Фејсбук
Од куде да почну? Од тој дека сам бесна, разочарана, револтирана, од тој дека сам згрозена, уморна и љута? Од тој дека ми е преко главу и над тој, под тој, преко оној што га немам ама га имам? Ај да почну од следеќу сцену коју непосредно гу режира Општина, градоначалник и ов’ј СЛЕП народ;
Враќам се према дома пешки зашто сакам да се опушту, разоду и раздвижу; грбни мускули су ми ипак малко згрчени зашто, знаејќи колко „безбедан“ бидна ов’ј град, низ главу ми се вртив мисли на кој кров да се качу, како да оду по тротоар повише од 3 минута и како да се одбрану/у коју куќу да улегну ако некој кој можда оди позади мене има било кави зли намере (у меѓувреме си се убедују дека е рано да шета било каква будала по улицу и дека све ми е у главу од претходни лоши искуства и затој што е т’мно)….сУграѓани мои, не да е т’мно него не се види прст пред око!
Стизам до прву осветлену куќу и продавницу, у ист момент како ед’н моќан, брз и кратак кадар га прату следеќо и ми треба време да реагирам: Проваѓа ме авто, пред мене и њега излетуе мачка и две дечиња кои се играв сас исту. Едн тежак, туп удар на животинско тело, врисак на деца застанати до тротоар и авто кое закаснето у покушај да га одмине животно, застануе одма.
Не е прва оваква ситуација на коју присуствују; на жалост е една од много – имало ги толко много што едина емоција која у мене се разбуди беше бес. Прво, особа која га удри маче и за малко ќе удреше уедно од деца беше скоро тотално не-крива за овој; не возеше повише од 40-50км/ч и проба да застане на време. Искочи узнемирен и загрижен дали су сви у реду и покуша да се извини и објасни дека немаја намеру да повреди никога и дека НЕ СЕ ВИДИ куде вози, дека возија претпазљиво (ја гу ипак његову кривицу наваѓам у тој што, к’д веќ знаеш дека живимо у град у кој ОСВЕТЛУВАЊЕ е туѓ поим, ВНИМАВАЈ дупло од оној на кое си навикнат)…
Него с’г овакој да ве прашам….Дали сте БРЕ ви НОРМАЛНИ? И Општина, и градоначалник, и тија около збунети суштества што поттрчнуев и демек га водив град, и ви поштовани ИНТЕЛЕКТУАЛЦИ граѓани, суграѓани и горди гласачи, и ви мршојадска опозицијо, и ви ЌУТАЧИ?! „Ми смо навикнати, хехе. Никад нема туј ништо да се смени, хехе.“
Што е БРЕ туј смешно? Што ви значи тој малодушно „хехе“ у сред непромислени изјаве и збунети погледи? Зашто живите туј? Кој е ваш град? Кој е ваш дом? Све ви смета, а не знаете што е тој све. Све ве прави среќни, а сте несреќни. Дали стварно сте ПОМИРЕНИ сас ФАКТ дека године и године смо осудени на „ќоравило“ у ед’н од најголеми градови у Македонију у 21-ви век?! Дали стварно ваша најголема занимација е да искочите да заокружите било кога на избори и јутре да се ударате у груду сас чију и да било победу?
Извините, ама заболе ме више кој ќе ми е градоначалник. Куманово е дупка и док не га направив да заличи на град, може да дојде и лик од Дизниленд да га води – па нема да ме гајле. Гајле ме е истински да ве виду дека сте развиле нови мозочни ќелие, дека имате поголему грижу од тој кој сас кога се развеја, од тој да му пружите „неформално“ образование на ваше дете кое се сведуе на „Иди испцуј га ујка ти“ (што ви е бре, АЛО?!)
АЛО!
У 21ви век, у век куде што Шведска увезуе ЃУБРЕ човече за да га рециклира пошто га потрошила свое, вас још ве учив сас поруке на А4 листови „ВЕ МОЛИМЕ не фрлајте ѓубре“. Зашто БРЕ да те молу? Тој е твоја ОДГОВОРНОСТ како дно СВЕСНО битие. Бог ви даја разум – ИСКОРИСТИТЕ ГА.
И враќам се на настан – док дете клечи на колена и буквално рика од плакање до мачешко тело кое отскокнуе од улицу зашто е у шок и умира у локву крв, дедо на дете, мајка и ја мафтамо сас руке пред авта да застанев за да недај боже не удрив у дете или не га допрегазив маче (кое веќ за жал е при крај) пошто некој Кумановац итно мора да стигне:
До пријатељи
До продавницу
До Проевце на по едну партију
До Проевце да измие ноге
До Зелени Рид на гости
До…нека е и итан случај, ништо не постизаш ако од едн итан случај направиш 3 или повише, возејќи 100ку на Драган Стопаревиќ!
Млитаво, олабавено тело на прекраснога белога мачора кое до пред малко отскокнуеше како риба која се бори за ваздух на суво тло, пол’ка се предава како ништо да не било и како ништо да не болело, ама едн чист детски поглед изгубен у тугу и нејаснотију никад нема да га забрави т’ј призор а ми – више возрасни, истрошени од емоцие бдеемо над тело и гледамо у празно загрижени за што можеше да се деси. Тешимо га дете и му објаснуемо како не смее да истрчуе на т’ј „тротоар“ зашто е опасно и т’мно па возачи не гледав куде возив и дека за малко ќе гу удрило авто.
Немој да сте се осмелиле да ми вратите сас изговор дека „возач не пазија или дете/маче истрчале“! На едну од по прометни улице не се ВИДИ зашто една глупа спот-лампа свети посилно од тија ваши такозвани сијалице заплееткани у куп кабли, гранке и стари бандере.
ОСВЕТЛИТЕ ГА ГРАД БРЕ!!! Не да ми се ударате у груди у сред предизборну кампању кои и да сте (партија? што е тој ако не само едни големи циркуски шатори у кои два акробата до негде знаев што правив, а други не знаев какво шоу гледав ама чукав руке), него да СТАВИТЕ СВЕТЛА пошто ПОБОГУ, НОРМАЛНО е и МОРА да има. Не е дел и не е успех нити труд некакав си на поединца, веќ колективна потреба.
Пробајте, па можда ќе СВЕТНЕ колективно и ов’ј изгубен у прошлост, народ.
