Калуѓерките што украдоа стотици илјади бебиња

За време на поголемиот дел од 20-от век во Шпанија, криминална мрежа од доктори и калуѓерки украдоа најмалку 40.000 бебиња при породување, а се претпоставува дека бројот е многу поголем и дека можеби достигнува и 300.000. Во шпанската историја, ова се смета како еден од најгрозоморните настани од времето на диктатурата на Франко.

Генералот Франциско Франко дојде на власт во 1939 година, откако победи во граѓанската војна што ја облеваше земјата во крв цели три години. Во четирите декади што следеа, сé до неговата смрт во 1975 година, Шпанија беше воглавно затворена кон надворешниот свет, го одложуваше индустрискиот развој и ги казнуваше тие што се бореа на губитничката страна во конфликтот. Токму тоа е периодот за кој се верува дека бебињата на „непосакуваните“ фамилии почнаа да исчезнуваат директно од рацете на мајките. Според БиБиСи, праксата може да има корени во франкоистичката идеологија која промовираше доминација на „чистото“ десно крило врз „инфериорното“ лево крило.

Поттикнати од барањата на фамилиите кои не можеа да имаат деца, голем број на калуѓерки, свештеници, доктори и сестри се здружија во корумпирана мрежа и одеа до крајни граници за да украдат бебиња – најголем дел од нив од сиромашни семејства или од напуштени мајки и вдовици. Си го земаа тоа право без никаква дозвола и често посредуваа при илегални посвојувања.

За да ја покријата трагата, семејствата што бараа бебиња често беа советувани да лажираат бременост; во други случаи семејствата беа излажани дека целото посвојување се одвива по легален пат, па овие како попчиња ги плаќаа услугите на докторите и калуѓерките. Ова второво беше лесно изводливо, бидејќи сé до 1987, посвојувањата во Шпанија одеа преку болниците, а болниците пак беа под големо влијание на Католичката црква.

Како и во секоја болница, некои жени не сакаа да ги зачуваат своите новороденчиња и ги нудеа на посвојување. Други беа убедени од клиничкиот персонал да ги дадат бебињата на посвојување. Жените што се согласуваа не добиваа никаква финансиска или друг вид помош или компензација (колку лошо и да звучи), а во многу од случаите, сестрите и докторите фалсификуваа документи за да изгледа дека посвојувачите се биолошки родители на бебето.

Сепак, најлошото е што многу од тие жени не ни помислуваа да си го дадат бебето, но беа излажани од болничкиот персонал дека децата им се родиле мртви или починале во меѓувреме. Се разбира, мајките никогаш не добија шанса да го видат или да му пристапат на своето „мртво“ бебе, наместо тоа им бил покажуван труп од бебе што не било нивното. Во многу од случаите им било кажано дека клиниката лично ќе се погрижи за погребот…

Овој шверц на бебиња продолжи се до 90-тите, според БиБиСи. Откако полицијата почна истрага во 2011, мал дел од поранешните работници во клиниките истапија како сведоци. Тие потврдија дека на мајките им била давана одредена доза на анестезија, за да бидат збунети и конфузни за време на раѓањето, и со тоа полесно излажани дека нивното бебе умрело. Гробовите во кои клиниките наводно ги погребувале мртвите тела на бебињата беа исто така ископани, а во нив не беше најдено ништо друго освен коски од возрасни или животни, а некогаш и само куп камења.

Ова се случуваше низ цела Шпанија, но некои од имињата се среќаваа почесто отколку другите. Имено, доктор Едуардо Вела и „часната сестра“ Марија Гомез, кои работеле во мадридското породилно оделение во Сан Роман.

Во 2011, еден човек на смртна постела му кажа на својот „син“ – Хуан Луис Морено, дека тој и еден од неговите блиски другари – Антонио Баросо, биле купени кога биле бебиња. Морено добро се сеќава на зборовите на „татко му“: „Те купив од свештеник во Сарагоса“, а потоа истото му го соопштил и за неговиот другар. Двајцата пријатели се консултирале со адвокат за посвојувања, а тој не бил воопшто изненаден, одговарајќи дека се соочува со такви случаи цело време. Таткото на Морено му кажал и нешто друго: дека летните одмори во Сарагоса на кои оделе заедно со нивните пријатели – „родителите“ на Баросо, не биле само од таа причина, туку дека таму посетувале калуѓерка на која ѝ плаќале рати за илеганото посвојување. Морено и Баросо успеале да ѝ влезат во трагата на калуѓерката, по што ја посетиле, сакајќи да ја соочат со вистината. Таа тврдела дека не знае што зборуваат.

Откако Морено и Баросо ја раскажаа нивната приказна на медиумите и јавноста, уште стотици други возрасни, на кои им беше кажано дека се посвоени или отсекогаш се сомневале дека не се биолошки деца на нивните родители  – почнаа да копаат по своето минато. Сепак, вистината беше тешка за наоѓање: многу породувања воопшто не беа регистрирани, документите беа фалсификувани, и повторно, многу семејства беа убедени дека посвоиле по легален пат.

До денес, повеќе од илјадници случаи се изведени пред судовите, но со мал процент на разрешници. Гомез, најчесто спомнуваната калуѓерка од страна на жртвите, се појави пред судот во април 2012, под обвинение за крадење и продавање на бебе во 1982-та година. Таа одби да сведочи и ден подоцна објави писмена изјава, во која обвиненијата ги нарече „грозни“ и во која рече дека не знае ама баш за ниту еден случај во кој бебе било земено од мајката по пат на принуда, измама или закани (стварно, ниту еден?!). Гомез почина една година подоцна и со тоа ја понесе својата тајна во гроб.

Кога репортер на БиБиСи се соочи со доктор Вела – другото најчесто обвинувано име, докторот кратко рече: „Секогаш постапував во името на Бога. Секогаш за доброто на децата и за да ги заштитам мајките. Доволно е“.

Жртвите, како Морено и Баросо, се обидоа да споредат ДНК од возрасни кои веруваат дека биле украдени при раѓање, со ДНК на мајките кои никогаш не поверувале во приказната дека нивните бебиња умреле, ама налетаа на проблеми, бидејќи законите ги спречуваат ДНК банките да разменуваат информации. Затоа, асоцијациите и здруженијата на жртвите побараа од владата да создаде централизирана ДНК банка, со што би им се олеснило на жртвите да ги најдат своите вистински родители, ама без успех. Шпанската влада сé уште го нема адресирано нивното барање, а и покрај тоа што јавниот обвинител го истражуваше случајот и изведе неколку осомничени да сведочат, никој не беше осуден за криминал.

..,Поминаа повеќе од 60 години откако некои од бебињата беа украдени од мајките, што значи дека многу од жртвите – и деца, и родители – веќе не се живи. А и кога би биле, животот сигурно не е лесен со толку многу неодговорени прашања…