Дислоцирана агресија се јавува кога некој ќе го извади својот гнев врз невина личност, наместо на личноста што ја предизвикала фрустрацијата. Луѓето со ниско ниво на задоволство или високо ниво на нарцизам имаат поголема веројатност да ја покажат оваа форма на агресија. Социјалните трендови, како што се зголемените стапки на самоубиства и зависности, исто така може да бидат знак за дислоцирана агресија.
Кога луѓето стануваат нерасположени по конфликтна ситуација, тие често го „вадат“ својот гнев на невини луѓе како членови на семејството или пријатели. Ова однесување е познато како дислоцирана агресија, психолошки феномен кој вклучува насочување на гневот кон невини луѓе додека се избегнува вистинската причина за фрустрацијата. Често се случува жртвите на агресија да не се соочат со вистинската причина т.е провокаторот, туку да ги малтретираат послабите од себе за да го намалат стресот што го чувствауваат.
Каде често се забележува дислоцирана агресија?
Според истражувањата, вообичаени примери на дислоцирана агресија вклучуваат семејно насилство и агресивно однесување во сообраќајот. Значи, ако вашиот партнер или пријател одеднаш беснее или ве престигне опасен возач, размислете за дислоцирана агресија.
Кои лица се склони кон дислоцирана агресија?
Луѓето со особина „нежност“ имаат помала веројатност да го истурат својот гнев врз другите. Оваа особина вклучува луѓе кои се сочувствителни, емпатични, искрени и соработници. Спротивно на тоа, луѓето кои се сомничави, себични, непријателски настроени или бесчувствителни имаат поголема веројатност да го исфрлат својот гнев врз невини луѓе. Овие луѓе се помалку флексибилни во размислувањето, поради што не можат лесно да го ослободат гневот, па го насочуваат кон послабите од себе.
Тие се исто така склони кон импулсивно однесување. А алкохолот е уште еден предизвикувач за дислоцирана агресија.
Улогата на нарцизмот во дислоцираната агресија
Нарцисоидните луѓе го претставуваат прототипот на противречности – од една страна, тие се доминантни и самоуверени, а од друга страна, тие се несигурни и реактивни. Кога нивното его е загрозено, тие често напаѓаат послаби од себе за да ја игнорираат или минимизираат заканата.
Што може да се направи за да се спречи или намали овој вид на агресија?
Првиот чекор е да ја препознаеме дислоцираната агресија како тенденција и да се запрашаме дали се повредуваме себеси и другите со тоа што ја игнорираме. Вториот чекор е да се откажеме од идентификувањето со поларизираните групи, со цел повторно да се поврземе со сопствената индивидуалност. И наместо да се бориме против сопствената траума, треба да се стремиме да го достигнеме нашиот најголем потенцијал.
