Нејзиниот најпознат роман „Вегетаријанката“ (2007), шокира многу читатели со експлицитните слики и силната критика кон патријархалното општество. Ова дело, преведено на англиски од Дебора Смит во 2015 година, ја доби Меѓународната Букерова награда следната година и ја издигна Хан Канг на светската книжевна сцена. Романот ја следи приказната за една млада жена која одбива да јаде месо, создавајќи личен отпор против суровото општество што ја опкружува.
Покрај „Вегетаријанката“, нејзини други познати дела се „Човечки дела“ (2014) – потресен роман за репресијата на студентскиот бунт во Гвангџу во 1980 година, и „Белата книга“ – краток, но длабоко емотивен роман за тага, трансформација и исцелување. Овие дела покажуваат како Хан Канг ги користи националните трауми за да создаде универзални приказни за човечката состојба.
Преведувањето на нејзините дела, особено контроверзниот превод на „Вегетаријанката“, поттикна дебати, но самата авторка секогаш стоеше зад своите преведувачи, нарекувајќи го овој процес „дуална соработка“. Со нејзината најнова книга „Ние не се разделуваме“, Хан Канг продолжува да ја носи својата уникатна книжевна визија на светската сцена, дополнително збогатувајќи ја корејската и глобалната литература.
Добитничка на бројни награди, вклучувајќи го и Меѓународниот Букер, Хан е првата корејска авторка што ја освои Нобеловата награда за литература, признавајќи ја нејзината длабока емпатија кон женските животи и нејзината извонредна способност да го долови кревкиот однос меѓу телото и душата.
Хан Канг е револуционерна во современата литература поради начинот на кој ги истражува најтемните агли на човечката психа и општеството, истовремено користејќи поетски јазик кој ја претопува суровоста во етеричност. Нејзините дела претставуваат длабока критика на насилството, патријархатот и траумата, како на индивидуално, така и на национално ниво.
Она што ја прави особено иновативна е нејзината способност да ги пренесе подлабоките слоеви на болка и траума преку минималистички и понекогаш апстрактен стил, кој и покрај својата едноставност, има брутален ефект врз читателот. Ова е најочигледно во нејзиниот роман „Вегетаријанката“, каде што една обична одлука – одбивањето на главната хероина да јаде месо – станува длабоко политички и егзистенцијален акт на отпор против патријархалното општество кое ја контролира и нејзината телесност и менталитет. Со суптилни слики и симболи, Хан ја истражува тензијата меѓу телото и душата, индивидуалноста и општеството, пренесувајќи го ужасот на репресијата, дехуманизацијата и поразот.
Нејзиниот роман „Човечки дела“ се смета за ремек-дело на историската фикција, бидејќи Хан ја раскажува приказната за насилното задушување на студентскиот протест во Гвангџу, каде што илјадници луѓе беа масакрирани од воената власт. Преку различни перспективи – на жртви, сведоци и преживеани – Хан ја истражува телесната и душевната цена на насилството. Таа го прикажува ужасот и траумата како нешто што трае низ генерации, трансформирајќи го болното минато во колективна меморија која бара ослободување и исцелување. Таа на уникатен начин го спојува личното и националното страдање, покажувајќи дека историјата на поединецот е длабоко испреплетена со историјата на народот.
„Белата книга“ е уште еден пример за нејзината длабока поврзаност со темите на траума и загуба, но ова дело е фокусирано на посуптилни, лични болки. Книгата е медитација за раѓањето и смртта на нејзината помала сестра, и го користи белото како симбол на искачување и исцелување, покажувајќи ја способноста на Хан да создава универзални теми од интимни, болни моменти.
Хан Канг е револуционерна поради нејзината способност да го опфати и апстрактното и конкретното, да ја открие кршливоста на човечкото постоење и да создаде литература која е емоционално разорна, но истовремено длабоко прочистувачка. Низ нејзиното дело се појавува прашањето: како да се преживее во свет каде што насилството е секојдневие и како литературата може да служи како мост меѓу минатото и иднината, помеѓу телото и душата.
