На денешен ден, во 1956 година, светот го загуби еден од највлијателните фигури на модерната уметност – Бертолт Брехт. Роден на 10 февруари 1898 година во Аугсбург, Германија, Брехт не само што беше драматург, туку и поет, режисер и теоретичар на уметноста, кој се истакна како водечки глас во театарската иновација на 20-тиот век.
Познат по својата теорија за „епскиот театар“, Брехт го преиспита традиционалниот пристап кон драматургијата. Неговата цел беше да ја прекине сценската илузија, насочувајќи го вниманието на гледачот кон критичко размислување наместо кон емоционална идентификација. Според Брехт, уметноста не е само огледало кое ја рефлектира реалноста, туку и чекан што ја обликува.
И покрај тоа што е најпознат по неговите ангажирани драми како „Баал“, „Просјачка опера“ и „Мајка храброст“, Брехт беше и изненадувачки продуктивен поет и автор на песни. Неговите песни, кои често варираат од нежни и романтични до експлицитно еротски, покажуваат страна на Брехт која ретко се поврзува со неговата јавна личност. Со над 2.000 песни во својот опус, Брехт не се задоволи само со политички ангажман, туку и со истражување на интимната драма и човечките страсти.
По подемот на нацизмот во Германија, кога неговите дела беа забранети и запалени, го принуди на егзил во 1933 година.
Протестирајќи против неправдата на модерната цивилизација, Брехт започнува со целосен анархистички бунт, за подоцна да го прифати марксистичкиот поглед на светот, кој силно ја обојува целата негова општествена сатира.
Брехт ја напушти Германија по доаѓањето на нацистите на власт во 1933 година. Живеејќи во Данска, Шведска и на крајот во САД, Брехт продолжи да работи и да создава значајни дела. Во овој период, тој ги напиша „Пушките на Тереза Карар“ и „Ужасот и бедата на Третиот рајх“, и го основа Берлинскиот Ансамбл по неговото враќање во Источен Берлин во 1948 година.
Берлинскиот Ансамбл под раководство на Брехт и неговата сопруга Хелена Вајгел се издигна како еден од најважните театарски ансамбли на 20-тиот век, привлекувајќи внимание со иновативните претстави и драматуршки концепти.
Епскиот театар на Брехт, со неговиот акцент на рационалноста и критичкото размислување, претставуваше значајна отстапка од традиционалниот драмски театар, кој често се потпираше на емоционална идентификација. Брехт ја спои драмата и епската поезија, создавајќи театар што ја предизвикуваше гледачката публика да размислува за општествените и историските контексти на сценските настани.
Техниката на „ефектот на отуѓување“ (V-effect), кој Брехт го користеше, им овозможуваше на глумците да се дистанцираат од ликовите што ги играат, додека гледачите беа охрабрени да го разгледаат сценскиот материјал од критички аспект. Овој пристап не само што го промени театарот, туку и го збогати културниот и интелектуалниот живот на времето.
Брехт го поддржуваше диктаторскиот режим на Валтер Улбрихт и цинично им рече на критичарите: „Ако народот мисли лошо, сменете го народот“.
Ја доби Лениновата награда за мир во 1955 година.
Напишал повеќе од 40 драми, од кои некои се „Тапани во ноќта“, кои ги напишал во 1922 година, „Човекот е човек“ од 1926 година, „Мајка храброст и нејзините деца“ (1941 година), „Животот на Галилео“ ( 1943), „Добриот човек од Сечуан“ од 1943 година, „Кругот со креда на Кафка“ (1954) и „Апсактивниот подем на Артур Уи“ (1956).
Сеќавајќи се на Бертолт Брехт, неговото наследство продолжува да инспирира нови генерации уметници и интелектуалци. Како еден од најголемите иноватори во светот на драматургијата, неговите дела и теоретски концепти остануваат важен дел од уметничкото и академското наследство на 20-тиот век.
