Кога станува збор за различните јазици секогаш на памет ми паѓа митот за Вавилонската кула.
Онаа која можеле да ја изградат луѓето кога зборувале еден јазик (затоа што можеле да се разберат) и која Бог ја почуствувал како закана заради тоа што луѓето премногу му се приближиле и затоа ги казнил.
Ги казнил на најсуров начин – им дал различни јазици за да не можат лесно да се разберат и да не можат да го загрозат.
Толкувачите на Библијата велат дека ги казнил заради горделивоста или затоа што не ја исполнувале неговата замисла да се расространат низ светот и различни други толкувања.
Меѓута јас мислам дека ова едноставно е прекрасен уметнички израз за да се објасни проблемот со кој се соочуваат луѓето во постигнувањето на заедничките цели (при што лингвистичките разлики се само една пречка која треба да се надмине).
И во ситуација кога имаме една голема група луѓе кои многу лесно можат да се разберат меѓу себе (како што се Словените) упорно и упорно да се обидуваш да ја искористуваш сличноста за нивно разединување наместо за олеснување на комуникацијата е само потврда на Библиската приказна дека станува збор за божја казна.
Јас со леснотија разбирам бугарски и српски и хрватски и словенечки и руски и малку потешко меѓутоа сепак разбирам и чешки и словачки и полски и белоруски и украински, и, тоа го препознавам како своја предност, а не како мана.
За мене членовите на бугарската академија на науките се многу глупи кога на ваков начин ја убиваат оваа предност која ја имаме како луѓе кои можат со леснотија да се разберат, а моите сограѓани се исто толку глупи што се палат на оваа глупост и почнуваат да се пенават во докажувањето на различноста.
Никогаш нема да ја изградиме Вавилонската кула ако не се разбереме и не ја препознаеме сличноста (во интересите и потребите) наспроти различноста. А баш сакам да ја изградиме за инат на Бог или боговите кои не сакаат да им ѕирнеме во нивното царство небеско.
