Без оглед кој на која страна е во врска со договорот за надминување на спорот за името помеѓу Македонија и Грција, во јавноста се чести коментарите дека протестите за одбрана на уставното име на Македонија се разочарувачки малубројни.
Не само што не се повторија насилните инциденти од 17 јуни, денот на потпишувањето, туку само три дена подоцна, вечерта по ратификацијата на спогодбата во Собранието, собирот толку се раситни што наликуваше на група граѓани што блокирале локален пат поради нерешен комунален проблем.
Енергијата до толку се намали, што дел од организаторите отидоа да побараат од ВМРО-ДПМНЕ да го напушти институционалниот отпор кон договорот и да им се придружи на улицата, но лидерот Христијан Мицкоски им одговорил дека партијата ќе продолжи по својот план. „Со ВМРО-ДПМНЕ би биле посилни“ е пораката што ја упатуваат и дел од водачите и учесниците на протестите. Навистина, партијата на Мицкоски во овој клучен месец одржа два протеста со мошне голема посетеност, на кои, иако лидерот најмногу сакаше да зборува за криминали на Зоран Заев, најголемиот дел од учесниците анкетирани од медиумите и во Скопје и во Битола изјавуваа дека дошле за да упатат порака да не се менува името.
Како дојде до оваа ситуација во која реакцијата за најчувствителното прашање изминатите 25 години, кое луѓето ги засегало толку лично што велеле дека душата ги боли, зависи од тоа дали политичката партија што се очекувало да го предводи отпорот ги исполнила своите очекувања или не?
Како се намалуваше протестот
Целата статија ТУКА
пишува Гоце Трпковски за ПРИЗМА
