“Велеградските светла ме земаа под свое и се загубив во вселена од шарени тријаголници и блескави хексагони.“
„Hey, little Macedonian lover“, ми кажа малечката Хајди кога ӣ се јавив. Се стопив како неочекуван есенски снег уште на “Hey“.
Со саати флертувавме по телефон додека лежев на тревникот пред куќата, окезен и размуабетен и додека залегнато си го чешкав мешето под силното мајско сонце. Се препелкав и се трклалав низ дворот додека си шепкавме што ќе си правиме кога ќе се видиме. Повторно можев да ја видам како си ја подзагрицнува усната додека ја слушав како ме зашеметува со комплименти за нашето магично љубење со вкус на ладен фаст-фуд милкшејк од јагоди кога се запознавме. Топлиот влажен пролетен ветер само ми ги враќаше сеќавањата на мирисот на нејзината коса, мирисот на нејзината кожа, мирис на исцедени цреши, жешка реа од презреани праски…
„I think I am falling in love with you“, ӣ кажав и ја излажав зошто единствено што сакав беше да ја расченгелам од љубов.
„Сигурна сум дека само сакаш да ме изебеш“, брутално искрено ми врати и не ми даде ни момент кога продолжи „But I want to fuck your brains out too little love bunny!“.
За момент ме потсети на Зои од Мангум и ми стана јасно дека сé е јасно.
Се чувствував прекрáсно.
Едвај чекав да ја видам пошто знаев дека ќе биде перверзно гнасно!
Хајди беше ќерка на универзитетски професори и живееше во Stillwater Oklahoma, универзитетско гратче релативно блиску до границата со Тексас, но сепак премногу далеку за да се најдеме некаде на средина. Хајди секако имаше уште подобар план за нас – да се најдеме во Далас, каде ми кажа дека ќе го поминела викендот кај некоја другарка.
Без да размислам два пати, ӣ кажав дека е договорено и дека ќе ӣ се јавам да ӣ кажам каде и кога точно да се најдeме. Се лигавевме по телефон уште за кратко и спуштивме кога почна да се стемнува. Сé уште лежев на грбот додека сонцето се симињаше позади куќата на комшиите и сé уште гледав во розе-помаранџестото небо распуфкано со бели облачиња кога одлучив дека “И задње да ми е – идам у Далас со Хајди!“.
Од школската година беа останаа десетина дена, а до моето долго очекувано враќање дома имаше само две-три недели. Но, драгата Професорка Г-ѓа Мејпл и апашот директор Г-дин Роки Џорџ инсистираа да останам уште цел еден дополнителен месец зошто сакаа да учествувам во финалето за Дебата на ниво на САД. Јебига, бев златното момче, се пласирав у Лига на шампиони за Дебата и луѓето сакаа да ќарат на мој грб. Но, секако и јас имав шанса да се покажам како неприкосновена ѕвезда во светот на “идните политичари во долниот дом“ како што нагалено ги викаа шампионите во Дебата на ниво на пеесте држави на Федеративна Република Америка. Американскиот сон никогаш не ми бил поблиску, но пустата носталгија по Македонија ми правеше каша-попара во главата и воопшто немав амбиции да одам во Вашингтон за да се натпреварувам пред некои таму конгресмени колку што сакав што поскоро да си се вратам дома и да се журкам со сестра ми и со другарчињата, на концерт на “Архангел“ по можност.
Имаше само уште една причина зошто им одговорив: „It will be an honor to do it, but off course...” на Mister Роки Џорџ и на Miss Мејпл иако тотално не го мислев тоа. Сакав да ги откачам и да бидам сигурен дека нема да ја тупат Олга одПрилеп. Ако покажев и најмала несигурност или било каков сомнеж дека дури и можеби нема да се натпреварувам на сојузно ниво, веднаш ќе ја контактираа Олга и прилепчанката веднаш ќе им се јавеше на моите и веднаш ќе го убедеше татко ми дека веднаш морам да се согласам и да жртвувам уште еден месец од животот и од летото за да веднаш добијам стипендија некаде на некој универзитет каде би завршил високо образование во Америка и така веднаш да останам засекогаш заробен во откритието на Колумбо.
Одлучив дека ќе ги фолирам до крај, сé додека не заминам без да им кажам “Goodbye“.
Сега, скоро дваесет години подоцна, кога се сеќавам на тој период не можам а да не се гордеам со себе, но и да не се покаам за ниските страсти и избрзани одлуки кои ги бев направил.
Веднаш откако освоив злато пратив апликации на три универзитети и веднаш ги контактирав телефонски. Изборот ми беше Театарска Режија и покрај тоа што у суштина крајната цел ми беше Филмска Режија, а апсолутната животна амбиција – да бидам следниот Кустурица (не ми се верува дека го напишав ова, ама тоа е, така е, така беше, тогаш!).
Некаде имав прочитано дека најдобрите режисери се оние кои познаваат Драма и работа со глумци, а не леќи за камера и асажа на трака така што изборот за факултет го сведов на програмите за Театар во Florida State University во Талахаси Флорида, NYU Tisch School of the Arts во Њу Јорк Сити и TCU Theater Department во Форт Ворт Тексас. Сите три беа и сè уште се меѓу најдобрите школи за Театар во САД и сите три скапи до ђавола.
Од Флорида и Њу Јорк ме ставија on hold, но од TCU ми се јавија уште утредента и ме поканија да ги посетам.
Културно, морам да признам…
Ми дојде како кец на десетка зошто Форт Ворт каде што е TCU е на само пар дузина миљи до Далас и си испланирав да го искористам токму тоа како изговор за да се видам со Хајди. Се договорив со секретарката на деканот да ги посетам во петок попладне.
Беше среда, се сеќавам, и викендот започнуваше за само 2 дена. Мајк и Беки ме одјебаа пошто петок им беше премногу рано и ми кажаа да си земам автобуска карта. Но, моите другарчиња од најкул кафичот во Оклахома Сити “The Red Cup“ ми кажаа дека ќе ми излезат во пресрет по цена на неколку грама кренк. На некој начин, и иако не спомнав во претходните поглавја, веќе бев станал дилер на ситно, а и цената на бензинот беше безобразно ниска така што искомбинирав понуда која никој не можеше да ја одбие – платен бензин и 2 грама метамфетамин за транспорт у еден правец до Форт Ворт. Ден подоцна си средив еден постар џанак да ме вози триста и нешто километри јужно и да ме остави пред универзитетот. Хајди и другарка ӣ ќе ме собереа од таму и ќе продолжевме со зезање во Далас. Убаини…
* * *
Беше веќе четврток и како им кажав дека дефинитивно одам, Мајк и Беки и самите се напалија да идат у Далас пошто тоа ти е како битолчанец да се напали да иде макар и за еден ден во Белград. Ми кажаа дека ќе ме земат во Недела да ме вратат назад ако се снајдам каде да спијам у петок и сабота. Спиењето беше поентата пошто ќе спиев кај другарка ӣ на Хајди, со Хајди до мене и со мене во неа. Пацерски звучи, ама едвај чекав!
Планот самиот си се калемеше и остана само еден детал…
Во тој период начекав за прв пат да пробам LSD и многу ми се свиѓаше. Ми го отвараше ноќното ѕвездено небо во две димензии, како да можев да го отворам со рака и да го листам како сликовница за да видам што се крие позади Големиот План на татко му на Џизас. Најтинејџерки помислив дека би било супер да се скркаме заедно со Хајди и почетнички, наивно, крајно незграпно и сосема непотребно земав десетина трипа за само 4 долари по парче кои најпрофи ги завиткав во фолија па во целофан па во кесиче, и ги сокрив во малото џепче од ѕвонарките. Си ја пуштив веќе многу долгата коса-гишовача, се дотерав како да идам на концерт на Grateful Dead, најсељачки зацепав една дебела црта кренк од паковката на “шоферот“ и го дочекав старото џаначиште со кое бев договорен да ме вози до Тексас. Кретенот ме собра од тревникот пред куќата и заминав во она што всушност ми беше иднината.
TEXAS
Возевме шизофрено и тотално ненормално, де со двеста на саат, де со пеесет на саат. Паранојата предизвикана од метамфетаминот кој глупаво и наивно му го дадов на џанакот пред време му правеше фрка во главата дека или треба да вози брзо како да бега од џандари или споро за да биде неупадлив. Второво почна да се случува моментот кога ја поминавме границата и кога влеговме во Тексас каде вeднаш, после само пар миљи нé пречека еден огромен знак “DON’T MESS WITH TEXAS” надополнет со краток текст “WE ARE:” па слики од полициски автомобили, хеликоптери и радари!
Тексас беше полициска држава каква што не била ни СССР у време на Хрушчов.
И стварно, како влеговме во Тексас веднаш можеше да се осети разликата затоа што мислам дека и на дрвјата им требаше дозвола за да растат покрај автопатот.
Среќа што до Форт Ворт имаше само уште неполн саат после границата и само Господ нé чуваше кога стигнавме пред TCU без да не уапсат некаде по пат. Се паркиравме пред бензинска на Seven Eleven, му наполнив бензин на лудакот како што бевме договорени и набрзина заминав како да напуштам место на некаков страшен злостор зошто скрканиот кретен нафурано влезе да си купи гајба пиво како да сакаше да го опљачка местото.
Како ја преминав улицата веќе бев на кампусот на TCU. Бев затекнат од призорот. Изгледаше како да сум пристигнал на некаков мегаломански саем за архитектура и тоа во сегментот за неокласицизам. Огромни згради со високи и дебели столбови кои потсеќаа на Партенонот во Атина, подзакскриени во крошните на огромните дрвја кои сигурно биле засадени уште во 1873-та кога е и отворен универзитетот. Тревата беше перфектно искосена и исшарана со мали патчиња обложени со мермер, насекаде имаше скулптури од донатори, мали американски знамиња тука и таму и едно огромно знаме на Тексас веднаш пред библиотеката која беше огромна.
Прашав некои дечки каде е отсекот за Театар и ми кажаа дека е на другиот крај од кампусот. Полека тргнав во прошетка. Местото изгледаше супер богато, супер стегнато и беше со големина на мало гратче. Имаше свој стадион за фудбал поголем и од нашиов каков што е сега, подеднакво голем стадион за бејзбол, олимписки базен, сала за кошарка колку “Борис Трајковски“, своја пошта со своја поштенска одредница, амбуланта, четири театри, две кино сали, своја филхармонија, неколку цркви и своја полиција! Што да кажам, местото уште тогаш можеше да прогласи независност и ќе имаше повисок BDP и од најбогатите членки на ЕУ!
По дваесетина минути пешачење пристигнав пред една голема зграда на која имаше изгланцан мермерен знак на кој пишуваше “Theater Department”. Влегов и ме пречека секретарката на деканот која ме замоли да почекам. Неполни пет минути подоцна од канцеларијата излезе Деканот, Доктор Форест Њулин кој најјужњачки се извининуваше што сум чекал 5 минути повеќе од што требало. Набрзина се запознавме, ме понудија да се освежам со свежо цедена лимонада која културно ја одбив и веднаш ме фати под рака за да ми го покаже факултетот со кој се гордееше како со свое дете.
Човекот беше старо мало човече со огромно резиме, уште поголеми ретро наочари и тивок глас кој беше мил и гостопримлив. Ме фати под рака и ме шеташе низ двете згради во кои беа сместени отсекот за Театар и отсекот за Музички Театар. Ми кажа дека му е многу драго што сум дошол да посетам и дека би му било задоволство да му бидам студент. Покрај мојот личен интерес за упис на TCU поткрепен со златната медаља во Дебата, мислам дека сериозен удел во неговата фасцинација од мене имаше и фактот што само една година претходно, во трета средно работев како водител во една популарна забавна ТВ емисија на МРТ1, податок кој во апликацијата го надополнив дури и со VHS снимка од неколку мои појавувања пред камерите. Човекот немаше појма од каква вукојебина доаѓам, вукојебина во која дури и некој како мене може да заврши пред камерите на националниот ТВ сервис, а претпоставувам дека токму фразата “национален ТВ сервис“ му дошла како цреша на мојата апликација.
Прошетката ја завршивме позади кулисите на генералната проба на “Трамвајот Наречен Желба“ на Господинот Тенеси Вилијамс, продукција која факултетот ја работеше според праизведбата во режија на Елија Казан од 1947-ма со Марлон Брандо во улогата на Стенли Ковалски, претстава која од (во тоа време) непознатиот Брандо прави супер ѕвезда, а Елија Казан го лансира во светот на филмот. Дизајнот на сцената беше во најмал збор фасцинантен, светлата беа гламурозни, костимите совршени и до најмалиот детал и не ми се веруваше дека глумците беа студенти. Се почувствував како да сум зад сцена за време на додела на Оскар и веднаш посакав да бидам дел од сето тоа. Кратката сцена која тивко ја изгледавме беше сработена подобро и од најдобрите претстави кои ги имам гледано тука во нашава државичка и во нашиве театри направени од картон и неостик. Секунди подоцна дознав дека старото мало човече кое ме шеташе всушност бил сценографот на оригиналната бродвејска претстава и тоа на негови дваесет и ситно. WOW! Бев импресиониран и намамен како сом на рипче.
Како што тивко излеговме од позади црните кулиси на театарот, Г-дин Њулин ме запре, застана пред мене, делумно театрално ми ја поднамести кушулата и ме погледна од зад рамките на големите наочари „So what do you think, would you like to be a part of the department?”.
И што да му кажам? Што да му кажам после сé што видов?!
„I would love to!“ му одговорив „But I come from war torn Yugoslavia and I am not sure if I can afford even a tenth of the tuition“.
„I think we will be able to take care of you“ и се насмеа „We are in Texas after all, we love to help!“.
И така и беше, бевме во Тексас и Хајди ме чекаше да ӣ се јавам, а јас едвај чекав. Набрзина се поздравивме со Г-дин Њулин. Mи кажа да си отворам меил адреса и ми кажа дека ќе ми прателе официјална понуда на тој начин – невероватно, беше 97-ма!!!
Маестрото дури и ме понуди да ме части ручек, но го одбив и му кажав дека имам “tight schedule“. Се поздравивме и тркнав до првиот јавен телефон.
„Hey“ ѝ кажав на Хајди кога дигна телефон.
„Hey you“ ми врати другарка ѝ која имаше сличен глас на Хајди и ми кажа дека ќе ме собереле со Хајди за саат време.
Отидов во првиот кафич што го најдов. Здрвив две-три ладно запотени Корони со лимета и сол и флертував со шанкерката со големи цициња кои ѝ беа дискретно сокриени позади логото на TCU на маицата со прерамки која ја носеше без прслук додека двајцата се потевме на врелото тексашко сонце.
Брзо потоа пристигнаа Хајди и другарка ӣ која возеше. Ги дочекав пред кафичот кога се докотрљаа во нова-новцата црвена кабрио BMW тројка.
„Get in lover boy“ ми кажа Хајди и страсно се изљубивме веднаш откако рипнав на жешките задни кожни седишта од Бе-Ем-Ве-то. Дури не стигнав ни да се запознаам со другарка ӣ… Одма се накострешив како напален мајмун и си ја пуштив долгата виткана коса од репчето да ми се виори како да сум библиски Самсон. Кратко се возевме до првата бензинска каде конечно успеав да ја загледам другарка ӣ која излезе за да ми купи наочари за сонце пошто пред да излезе ми кажа дека само човек што бил у Тексас знае што значи да си у Тексас без наочари за сонце.
Се лапавме со Хајди додека ѕиркав низ кратките воздишки кога за прв пат убаво ја видов другарка ӣ која се враќаше накај колата како у slow. Беше исто така малечка плава и совршено складна девојчица, но со големи сочни усни и далеку покурвински заџиткувања на куковите отколку Хајди. Зрачеше со еротика и знам дека знаеше дека е јебозовна како римската божица Венера, беспрекорно дотерана во високи црвени штиклички, со кратки бели чорапчиња а-ла католичка ученичка, со долги лиљакови флоуресцентни нокти и мали парченца мастика за џвакање насекаде на румените обравчиња расфлани од постојаните балони кои ги дуваше додека возеше со ветер во лицето.
„Welcome to Texas, this is just a small token of our appreciation“, ми ги подаде големите црвени наочари со рамка во форма на две срциња што ми ги купи и кокетно ми се озари со широка насмевка заокружена во дебел слој црвен кармин.
Мислам дека Хајди одма примети кај ми е паметот, но не кажа ништо.
„Фала ти. Извини, како ти беше името???“ ја прашав збунето.
„My name is Rose, but you can call me anything you like“ ми одговори како професионалец и не ме ни ѕирна за да ми ја види реакцијата кога прерипа преку вратата за да седне и кога распали накај автопатот оставајќи црна гума и густ чад на светло-сивиот асфалт на бензинската. Ја спичивме накај Далас со двеста на саат и никој ништо не ни можеше.
Индиго Хотел
Ја фативме гужвата па наместо за пола саат стигнавме во источниот дел на Далас за саат и пол. Бев збунет зошто стигнавме пред “Хотел Индиго“ наместо кај Роуз дома. Чак и боље, си помислив кога дојде валеј за да ни ја паркира колата.
Набрзина се качивме во собата и набрзина сфатив дека Роуз беше ќерка на некој битен градежник од Хјустон и дека уствари Бе-Ем-Ве-то ӣ било казна за лоши оценки у школо, а беше помала од мене, трета средно и само пола година претходно возела Порше. Јебига. Јебига. Јебига.
Се качивме у голем апартман со две соби и девојчињата одма се распакуваа. Имаа пун куфер вотка, џин, кокаин, валијум и грас. Беа спремни како Хантер С. Томпсон и неговиот адвокат пред да стигнат у Лас Вегас.
Хајди веднаш се јави на рецепција и нарача флаша Кампари, сок од помаранџи, три чизбургери и три топли сендвичи со топено сирење. Ӣ дофрлив да ми нарача и четири Хајнекена на што донарача и шест парчиња cheese cake, две пакувања Доритос и многу шлаг.
„We are not going anywhere“ ми кажа Роуз и ноншалантно се разголи по флоуресцентно зелен прслук и розева танга додека играше на Fatboy Slim и додека Хајди се тушираше. Беше толку авион што дури и ми беше непријатно да ја гледам. Упорно не ги вадеше Гучи наочарите за сонце за да не ӣ ги видам очите и упорно инсистираше и јас и Хајди да ги носиме нашите наочари за сонце веднаш како што Хајди се врати во собата пиштол гола и попарено мокра од врелиот туш.
„Let’s do this bitches!“ извика Хајди и си ги стави наочарите за сонце.
Одма распалија со кокаинот вотката и џинот, а распалив и самиот започнувајќи со Кампарито. Културно им понудив трип, но ме одбија и ми кажаа дека “Its Ok“, дека ова им бил ритуал и дека поентата била нешто друго.
Почнавме да се лапаме со голата и наежена Хајди кога Роуз го уклучи големиот телевизор и нарача порно филм од кабловската на сметка на апартманот. Се пушти некоја хардкор генгбенг сцена и Хајди ме погледна љубовно и несигурно како да сакаше да ми каже нешто, но дојде апашот Роуз и направи три големи црти кокса на масата. Се нашмркавме и ме замолија да завиткам џоинт. Бев концентриран на грасот кога Роуз почна да ја лапа Хајди која како едвај да чекаше.
Свиткав неколку џоинти додека ги гледав како се закачаат, додека ја гледав Роуз кога ја грабна Хајди за главата која ӣ ја пикна помеѓу нозете и кога си ги соблече розевите танга гаќички.
Знам дека бев направен лом како “Шиптар од Газибаба“®, но бев толку забезекнат и млад што се укочив со ризлата во раце додека виткав. Имав тазе осуммнаест годинки и вакви работи ми беа работи кои се дешаваат само у филмови. Од друга страна пак, не можев да прекинам да мислам на моите другари дома, Ле-леее, имав две мачиња у хотел, си ги јадеа како сладолед…
Тоа е прилепчанецот во мене, јебига, така размислував пред да ме просветлат Хајди и Роуз…
Роуз сврши со прскање. Не можев а да не ӣ го приметам оргазмот кој како млаз од црево се одби од челото на Хајди која пак делуваше како да ӣ е сексуален слуга спремна на секој предизвик. Ӣ пиеше од ќеифот, што би рекле некаде таму у порното.
Некој тропна на вратата и дојде нарачката. Девојчињата веднаш се покрија со постелнината. Отворив, типчето влезе и ја остави масичката со храна сред апартманот. Му оставив бакшиш додека Роуз и Хајди се криеа под утоп мокрите чаршави.
Како ја затворив вратата, така двете тинејџерки излегоа од под постелнината. И двете ги носеа наочарите за сонце, беа голи, запотени, мокри напалени и преубави од Бога. Тргнаа накај мене фатени за рака додека на телевизорит позади нив се дешаваше некакво ретро букаке и ечеше стенкање и вриштење.
„Put your heart-shaped sunglasses on“ ми нареди Роуз…
Можеби една од главните причини зошто пишувам анонимно е за да реално го доловам мојот страв и несигурност кои ги осетив кога Хајди почна разлигавено и споро да ме лапа и кога Роуз во исто време почна да ми го пуши додека ми пикаше прсти таму каде што сонцето не сјае – како што викаат во Америка. Не ми правеа ќеиф прсти во газот па ја грабнав Роуз за раката и понесен од хардкорот ӣ ги пикнав прстите во устата за да ӣ биде јасно дека сум појше фраер од неа.
Не почекав ни секунда и ја грабнав за кукови за да ја насадам на силно распеаниот прилепчанец. Се искривив на каучот и ја грабнав Хајди за половината за неа пак да ја наместам да ми клекне на уста кога почнав да ӣ ја јадам вагината која мирисаше на некаков сладок коктел од ананас и карипски рум.
Се ебевме. Се ебевме многу, но кокаинот не ми даваше да свршам. Почнав да побудалувам и се ставив во маалски филм каде “она го јадеше као никад“ и ми беше форте тоа што не свршавам додека на едната ӣ ја јадам, а на другата ӣ го давам, додека двете мали девојчиња ги расфрлував насекаде низ хотелскиот апартман, а на порката на телевизорот веќе свршаваа по кој знае кој пат.
Ма каков Рон Џереми, си помислив и се разбезобразив кога земав да им ги јадам маченцата и на двете курвиченца кои се лапаа и се лигавеа во екстаза. Тинејџерките свршаваа насекаде и дури им дојде и премногу – така беше да му ебам мајката! А јас никако да завршам работа гламурозно како татко ми кога ме направил…
„Are you ever gonna cum asshole?“ крајно арогантно ме праша Роуз.
Морам да признам дека Роуз ми правеше поише ќеиф, но исто така, како да сакав да ја казнам за безобразниот коментар ӣ се ставив на неа за да свршам. Хајди се тргна на страна и само нé гледаше додека преебано дуваше џоинт на фотељата, со раширени нозе и вагина која сé уште ӣ се тресеше и ӣ се цедеше од тврдиот секс. Почнав да ӣ го сместувам таму кај што сонцето не сјае, но не ӣ беше проблем. Како пенетрирав само издиша и кажа „Вака не сум ебена од осмо одделение“. Свршив скоро одма и веднаш отидов у купатило да исперам евентуални гадотии од пенисот. Минутка подоцна ми се приклучи Хајди под тушот.
Ме прегрна, нежно се наслони на мене и ја стави главата на моите гради додека нè облеваше топлиот млаз вода и додека сé уште ги носевме наочарите за сонце. Тивко и љубовно ме прашуваше дали повеќе ми се свиѓа другарка ӣ, дали она самата ми се свиѓа воопшто, дали Роуз се лапа боље и зашто сум свршил со Роуз у дупе а не со неа како што е редот.
* * *
Се вративме у соба и Роуз имаше пиштол во раката, пиштолот на татко ӣ како што ни кажа кога почна да ни вришти и да ни кажува да се ебеме ако сакаме да преживееме.
„Fuck you, you are joking, right?“ ӣ кажав и го сврте пиштолот кон мене кога му го откочи окидачот. Ја погледнав Хајди. Беше престрашена и тоа ме исплаши повеќе и од големиот Колт Нагант во рацете на малечката издрогирана и преебана тексашанка.
Ни нареди да се качиме на креветот и почна агресивно да мавта со пиштолот додека да ни ја најде позицијата во која ќе й направеше ќеиф да нè гледа додека се ебеме. Викаше хистерично и подшмркнуваше од кокаинот кој й беше насекаде под носот и на дебелиот слој црвен кармин. Девојчето беше лом и беше психотична! На крај одлучи да й се ставам у макази на Хајди. Ми нареди да пенетрирам и да й го бутнам палецот длабото во анусот. Како и секогаш и како и ден денеска фала Богу – ми беше дигнат, и направив сé што побара кретенката додека ме притискаше со цевката од пиштолот на челото. Само за момент не бев сигурен дали е сериозна, но кога виде дека не сум сигурен за нејзината воља почна да ја удира Хајди со рачката од пиштолот и тогаш веќе знаев дека е многу сериозна. Хајди почна да плаче и да вреска кога й се разлеа крв од образот.
Веќе бев исплашен, и тоа многу исплашен. Знаев дека овој пат ќе морам да ебам за да преживеам.
„Fuck her asshole! Fuck the shit out of her you motherfucker!“ ни викаше Роуз со цевката од пиштолот де на моето, де на челото на Хајди која почна да свршава додека крвареше насекаде на креветот. Ебев као да ми е задње ебење икада и ебев тврдо до јаја пошто животот ми беше во прашање.
„I want to see you cum asshole“ ми свика малечката Роуз додека си ја триеше пичката од крвавото лице на Хајди. „More! Harder!“ ӣ викаше… И тогаш свршив како на дугме, свршив као да ми е задње. Роуз се напали од грозоморната сцена и почна повторно да шприца како да моча у млазови. Внимателно се оддалечив наназад.
Десетина секуди подоцна и она и крвавата Хајди почнаа да се смеат како две луди тинејџ вештерки. Бев клапнат. Се тресев. Не знаев што се дешава сé додека Роуз не ме потчеша со рачката од пиштолот по глава. Паднав на грб, од премор, не од благиот удар.
„Just kidding asshole“ ми кажа Роуз и почнаа да се кикотат со Хајди.
Роуз ми го дофрли пиштолот кој всушност беше празен за да ми даде до знаење дека се зезала цело време и почна да ӣ се извинува на Хајди зошто ӣ пуштила крв несакајќи. Се бацуваа и се смееа и сето тоа уствари им било само некаква садистичка игра во која главен споредeн лик и единствена жртва бев јас.
Седев на патосот од собата и не можев да се соземам. Бев збунет како што сум збунет и сега кога се обидувам да сфатам зошто се деси тоа што се деси тогаш, таа ноќ во Индиго Хотел во источен Далас. Додека се случуваше мислев дека Роуз е некаков излуден лик цензуриран од изопачената проза на Борис Виан. Целата случка сега ми постои во главата како сцена од некаков забранет Cinéma Vérité филм од доцните седумдесети.
Ноќта ја поминав склопчен на креветот во другата соба додека двете гуски се смееа, пиеа, ебеа, дрогираа и влегуваа во мојата соба за ме закачаат и за да ми се ругаат зошто сум се упрпал. Глумев дека сум им лут, но во суштина бев исплашен. А како да не бидам кога на шега се тепаа со пиштол по глава, башка не знаев дали Роуз можеби крие куршиуми за Колтот на татко й. Некаде околу 6 сабајле ги чув дека стивнаа во другата соба. Почекав уште саат – саат и кусур, потоа се облеков набрзина, си го земав ранецот, им го украдов остатокот од коката и излегов како да одам по јајца.
Како излегов од хотелот скоро со трчање почнав да бегам по широкиот булевар што е можно подалеку. Саат време подоцна стигнав до она што веројатно беше строгиот центар на Далас. Седнав во едно бистро и нарачав кафе. Пола саат подоцна им се јавив на Мајк и Беки со кои се договорив да се најдеме блиску до каде што се наоѓав.
Hard Rock Café
Прошетав на малку sightseeing да видам каде е скинат Кенеди.
Ништо особено, како да го скинале кај подвожњакот за накај МВР, а пукале од прозорецот на Груевски. Oтприлика тоа е сцената, ама баш ништо особено.
Набргу потоа ме собраа Мајк и Беки. Веќе беа подначукани и надувани. Влегов во пикап-от и ја спичивме накај некој пријател на Мајк на кој Mајк требаше да му однесе некои цевки за канализација. На пат до кај пријателот ме прашаа како сум си поминал, но не им се отворив до крај. Требаше да се објаснувам за аналното и крваво искуство и на крај единствено што им кажав е дека било супер и им кажав дека имам кока и трип. Веќе се знаевме доволно за да немаме проблем со ситници како муабетење за тешки дроги кои секако ќе ги конзумиравме заедно. Уствари, како чу “кока“ Мајк-будалата веднаш застана на првиот паркинг и направивме по две дебели црти. Беше многу добра кока-боливијка и Беки беше толку пријатно изненадена што ќарила беланац што вресна од среќа! Ја рокнаа Шанаја Твејн и распеано продолживме на пат да ги оставиме цевките за гомна.
Мајк и Беки немаа пробано трип и беа малку несигурни дали да кркаат. Мајсторски ги убедив дека ништо подобро никогаш не пробале и го скршив мразот така што храбро кркнав 2 трипа одеднаш. Мајк ја погледна Беки, негодуваше помалку од три секунди и тамам да викнам “NO!“ кркна четири трипа, будала. Му се видоа малечки, претпоставувам. Беки рече „Fuck it!“ и сосема пристојно кркна само еден.
Дваесет минути подоцна ги оставивме цевките за гомна кај другар му на Мајк. Беки веднаш ме праша да не ме заебале пошто не осеќала ништо. Й објаснив дека „му треба време на трипот за да почне да ти се качува по грбот“ на што Мајк ми врати „Те заебале сигурно, let’s go eat“.
После дополнителни пола саат возење стигнавме пред Hard Rock Café на Мекини Авенијa. Можеби нема ништо интересно во врска со уште еден славен ланец на бар/ресторани, но овој Хард Рок Кафé беше многу посебен, и до пред десет години кога е срушен бил еден од највпечатливите знаменитости на градот. Беше сместен во зграда на бивша Баптистичка црква и беше третиран како црква на рокенролот, на храната, забавата и добриот провод во Далас. Мајк знаеше за местенцето и нè однесе на бургери.
Не пречека валеј за да ни ја паркира колата и како што се качувавме по скалите веќе почувствував дека трипот ми се драпа по р’бетниот столб. Се свртев кон Беки која беше позади мене и ја приметив дека полека но сигурно й се изопачува изразот на лицето. Мајк немаше гајле. Влезе како да е негова кафаната и замоли да нè сместат на најдоброто место каде што можеше да нè седнат. Сè разбира дека местото беше преполно во сабота вечер и немаше каде да пљукнеш не па да најдеш слободно место. Нè сместија на шанкот додека да се ослободела маса.
Нарачавме по едно пиво, а Мајк се орасположи па нарача и по еден шат Џек Даниелс. Ги мавнавме шатовите кога ми се сврте Мајк да ме праша дали сакам уште еден. Се исплашив колку му беа раширени зениците, скоро како да немаше белки на очите. Лицето му беше искривено во најшироката насмевка која ја имав видено. Можев да му ги видам сите црни пломби во раскезената и разлигавена уста кои му ги комплементираа црните дупки во oкокорените очи.
И тогаш трипот нè пукна колективно тројцата. Почнавме да се смееме со губење воздух, со акање глави на шанкот, со слинавење од носот. Веднаш бевме предупредени од шанкерот да олабавиме. Не можев да прекинам да се кинам од смеење па отидов до вецето и се замив со вода. Одразот во огледалото ми се топеше како сладолед на топло летно пладне.
Се вратив назад во Црквата на Рокенролот и Мајк и Беки веќе беа седнати на првата маса која се ослободила, веднаш под големите постмодерни витражи каде Елвис Присли беше прикажан малтене како Архангел Михаил. Нарачавме чизбургери и не можевме да престанеме да се кикотиме. Набрзина дојде келнерката која не замоли да се смириме. Како мали деца тројцата наведнавме глави и пак продолживме да се смееме, но овој пат секој сам за себе и стимулиран од смеењето на другиот. Мајк се лигавеше насекаде пошто беше нарокан како вол. Не можеше да ја држи устата затворена па се слинавеше до патос како да има лимон во устата. Ми падна незгодно кога видов како нé гледа едно младо-христијанско семејство од масата веднаш до нашата. Беа во шок, но и самиот не можев да престанам да рикам од смеење кога како низ калеидоскоп да го видов помалото девојче кое почна да плаче од што беше збунета од трите вола на соседната маса. Се свретев кон Беки чија натапирана фризура изгледаше како живо ткиво кое потсетуваше на психоделично гнездо на штркови, и тогаш веќе не можев да се контролирам. Не можев да дишам од смеење. Мислев дека ќе се удавам на суво. Се свртев кон Мајк и едвај му кажав да й ја ѕирне фризурата на жена му. Будалиов се сврте, ја загледа со жмиркање и почна да си ја мава главата од масата и да вришти од смеење. Делуваше како да ќе експлодира од што беше зајапурен и црвен. Насекаде му течеа лиги како на некој весел англиски булдог. Девојчето од соседната маса почна да рика од плачење кога и Беки почна да вришти од смеење. Им се приклучив и јас и бидна тотална хистерија и лудило!
Две секунди подоцна дојде келнерката со двајца типови од обезбедување кои ни помогнаа да излеземе од кафаната. Сé уште се церекавме додека нé пцуеа и додека нé бркаа што подалеку. Плативме, ни ги дадоа бургерите за носење и пикапот на Мајк веќе нé чекаше запален за да заминеме како да нé прогoниле засекогаш.
Двесте метри подолу на улицата видовме паркирано полициско возило и Мајк веднаш сврте на споредната уличка. Набрзина излеговме од пикапот и со трчање се изгубивме низ сосема друга споредна уличка, прва на која наидовме во нашето параноично и психотично бегство.
Се нафуравме дека ќе нé апсат, а во исто време не можевме да прекинеме да се смееме додека светот околку нас се искривоколчуваше. Успеавме некако да стигнеме до едно паркче каде седнавме на тревата и легнавме на грб.
Велеградските светла ме земаа под свое и се загубив во вселена од шарени тријаголници и блескави хексагони. BLACKOUT!
Не знам колку време помина, но следното на што се сеќавам беше дека Беки лежеше до мене. Беше по прслук и си зборуваше сама на себе. Мумлаше нешто и не ја разбирав што сака да каже. Јас трипав ама бев Ок. Сé ми беше јасно. Ми беше јасно дека светот и јас се вртиме заедно, дека ѕвездите ми се на дофат и само ако кренам рака можам да ги зграпчам и да ги ставам во џеб. Ми беше јасна смислата на животот и не можев да прекинам да го повторувам името на Севишниот кое беше бесконечно како вир. Си ја погледнав раката и почнав да си ја гризам зошто ми беше како туѓа. Знаев дека е мојата рака и не сакав да се повредам па не гризев силно, но чувството да си надвор од своето тело дури и ми правеше суицидни мисли зошто го чувствував како затвор во кој секако ќе умрам, а ми беше толку убаво надвор од него.
Повторно легнав на грбот за да управувам со вселената и повторно се загубив во Големиот План на татко му на Џизас.
* * *
Веќе се разденуваше кога ме разбуди Беки. Си ги ставив црвените ефтини наочари во форма на две срциња зошто Големиот Заслепувач, како што Евреите го викаат сонцето ми сметаше во перцепцијата. Беки беше во паника дека го нема Мајк. Станав и што да видам, Мајк беше на само десетина метри од нас. Беше качен да едно големо и старо дрво и беше гол, но покриен со кошулата која ӣ фалеше на Беки. Волот спиеше на гранка и само Господ го чувал штом не паднал. Претпазливо му се приближив и го разбудив. Будалиот едвај се освести и очите сé уште му беа пет-банки ама како и да е, сепак беше релативно добар. Се симна од гранката, се облекоа со Беки и тргнавме да го најдеме пикапот. Трипот сé уште беше јак во нас, но го извадив остатокот од коката за да се разбудиме ко што е ред.
Ја најдовме колата и ја спичивме накај дома. Возев јас пошто бев најокеј. На пат назад ги јадевме чизбургерите од Хард Рок Кафе, додека возев, додека Мајк и Беки сé уште трипаа и дуваа за да се симнат. Купивме и пиво по пат затоа што цело е кога има сé.
Последното Поглавје од Прва Сезона за 2 недели.
