“Костадинка ме примети и сé уште во slow motion, почна да ми се окезува со разлигавена и крајно безобразна насмевка на која како да трепкаше неонски знак на кој пишува “ЛУЗЕРУ!“.“
Идеме…
Првите месец-два во Оклахома беа спори и полни носталгија. Времето го поминував пишувајќи писма до баба ми и дедо ми, до моите, до сестра ми, до другарите, до Ана која мислеше дека ја сакам…
Пред да му лупнам маркица airmail и да го пратам секое писмо напишано со рака (замисли!), го препрочитував и го корегирав, до срж ја менував скоро секоја реченица и секогаш, ама баш секогаш на крај сваќав дека сум напишал уште едно писмо кое никогаш нема да го пратам.
Ги чував писмата како реликвии и си ги читав навечер пред да си легнам. Некако ми помагаа да се разврзам од реалноста и ме заспиваа со мислата како би изгледале реакциите на моите најдараги дома во Македонија кога би ги прочитале.
Не можев да не бидам искрен кога ги пишував писмата, но исто така не можев ни да ги повредам најмилите со сите глупости што ми се случуваа…
Како што неделите стануваа месеци, така деновите стануваа рутина.
Секоја ноќ се молев Беки да биде таа која ќе ме носи до школо насабајле зошто со Мајк најверојатно ќе се надував и ќе бев неупотреблив до попладне. Не е дека не можев да го одбијам, туку паранојата да не го фати полиција му кажуваше на Мајк дека ако случајно вози со отворен прозорец може на џандарите да им даде идеја дека возачот дува!? Невероватно!
И така, дувал јас со него или не, се правев камен од маглата Те-Ха-Це во пикапот на Мајк, а Мајк стварно дуваше опако потентен и безобразно љут грас!
“They’ll think it’s a cigarette Mike, don’t worry”, му кажав првиот пат кога видов дека е параноичен во врска со отварање на прозорците во Шевролетот. А Мајк, направен лом и со закрвавени очи, додека во седум саат сабајле си го допиваше пивото од претходната ноќ и сеуште мамурен, се обиде да ми објасни дека има разлика помеѓу цигара и џоинт:
“Види Пит да ти објаснам нешто. Џандарите многу лесно можат да препознаат кој пуши цигара а кој дува џоинт. Не е исто, а ова е џоинт!“, и ништо не ми објасни надуваната џукела. И што да му кажеш на тој прекрасен мозок!? Неговата параноја беше посилна од простата логика на првиот Њутнов закон дека нештата паѓаат освен ако не стојат на земја (и ако не ги придвижува некоја друга сила, ама ај ова последново можеби му е и многу)! Единствено оружје кое го имав за одбрана од прекрасниот ум на Мајк ми беа молитвите пред спиење Џес да биде таа која ќе ме носи на школо утредента.
И како да им го пратам тоа писмо на моите, како да им кажам дека во меѓувреме станав Џанкарло Физичела во правење лом насабајле со човекот на кој му плаќаат кирија за да ме чува и да се грижи за мене?!
Од друга страна, моите молитви да одам на школо со Беки беа оправдани и од самото искуство да се биде сам со Беки.
Беки родум беше од Тексас.Во тоа време во Оклахома да си од Тексас значеше дека си фраер, исто како денеска да си Битолчанец во Скопје – исто!!! Беки имаше голема фризура како и секој фан на глам метал од средината на осумдесетите, ситни плави очи со бистар и продорен поглед и машала цицки кои и покрај трите деца со само малку уљенце ветуваа многу забава.
Ми се свиѓаше Беки и покрај тоа што беше дрска и опака. Немаше влакна на јазикот и ми беше точен барометар за реалниот притисок на живеењето со семејството Вер.
Кога ме носеше до школо најчесто прво ја носевме Џес до нејзината гимназија која ни беше прва попат. Со Џес немаше муабет, никогаш, а посебно не насабајле. Џес ме мразеше како што се мрази душманот кој ти ги убил мајка ти и татко ти, а браќата и сестрите ти ги пратил на тренинг за јаничари!
Штом ќе излезеше од Гранд При Понтијакот на мајка й со поглед на кој со замрзнати букви пишуваше Берета 9мм, јас и Беки ќе продолжевме мрморејќи за сé и сешто. Си муабетевме за постојаните но позитивни и забавни пијанства на Мајк помешани со џоинтите кои му ги виткав, за воспитувањето на Џони на македонски јазик додека му бев бејбиситер секој ден после школо, за убиствениот поглед на Џес од пред неколку секунди кој според Беки значеше дека уствари ӣ сé свиѓам на четиринаесетгодишната кучка.
И така и беше. Беки беше во право за сé. Мајк беше позитивен индијанец изгубен во потрага по најбрзиот начин да се лансира во друга димензија, на тригодишниот Џони добро му дојде да научи друг јазик па макар и македонски за да си ја развие левата хемисфера на мозокот, а на Џес открив дека потајно ӣ се свиѓам за време на една многу посебна ноќ која ќе го заврши ова поглавје.
“Драга моја најмила…“, вака започнува писмото кое никогаш не ӣ го пратив на сестра ми; “Вацика, вчера бев на дневна журка во супер богато маало во Оклахома Сити“, продолжува едно друго писмо за истата случка до најдобриот другар. Да не патетизирам, реалноста на доживеаното сега – дваесет години подоцна е многу позабавна отколку реалноста на јас-копиљот тогаш во ‘96та.
The Party!
Олга одПрилеп организираше мали викенд пладневи зезања за студентите на размена на секои три до четири недели. Поентата беше да се собереме и да ӣ ја осигураме иднината. Се собираа сите ексџејнч копиљаци и изигрававме култура пред семејствата кои нé згрижуваа за да на Олга одПриеп ӣ цвета бизнисот за многу години. Секој собир беше на различно место и секогаш кај некое друго семејство. Фактот дека ваков собир никогаш не се случи кај семејство Вер е доволен доказ за да ја потврдимојата теза дека семејството Вер беше дотолку заебано што ни случајно не беше претставително.
Но немааше бегање од семејството Вер! И откако го кажав тоа, да завршам со податокот дека јас на мојата прва ваква журка дојдов со Мајк – ХА ХА!
Беше сабота на почетокот на еден невообичаено топол Ноември. Журката на која одевме со индијанецот беше во куќата на семејството каде супер-удобно беше сместена Костадинка. На пат до таму, додека шљокавме гнасен амерички Budweiser и додека дувавме некој безобразен хидропонично растен грас, Мајк екстатично ми направи муабет дека всушност одиме накај најлуксузното маало у Оклахома Сити. И така и беше. Истиот момент кога влеговме во маалото видовме приватно обезбедување кое патролираше низ улучките каде секоја куќа изгледаше како во неа да живее некоја Дизниева принцеза. Сите куќи беа огромни зданија со високи столбови, со скапи коли паркирани пред гаражи со три до пет врати и со дворови каде грмушките сигурно им ги кастреше Едвард Сизорхендс, а тревата им беше искосена до перфекција која и Шкот би направила љубоморен.
“How the fuck did you end up with us Pit!?”, ме праша Мајк и си го досрка пивото на екс кога стигнавме на адресата и се паркиравме позади еден опасен Доџ Вајпер. Веќе поминаа месец ипол и Мајк сега веќе ми стана повеќе другар отколу било што друго. Неговата искреност немаше ни малку иронија во себе. Прашањето му беше толку искрено што како да му беше криво за мене, како да сакаше и мене да ме сркнала среќата на Костадинка.
“I almost did end up here Mike, I was supposed to be staying at this house, but I went to Florida instead”, му одговорив кисело.
На влегување во дворецот на Princess Костадинка нé поздрави човек одговорен само за пречек на гости – батлер for hire веројатно. Додека одевме низ приземјето на трокатката куќа, неколку келнери пригодно дотерани во фрак одела со широки машни веднаш ни понудија пијачки. Мајк се фрли на дупли бурбон со искршен мраз, а јас како малолетник бев приморан да пијам безалкохолен розев коктел со фризура од корка од ананас со мало зелено чадорче и три запалени жижици.
“Have a boost Pit – enjoy!”,тивко ми дофрли Мајк и без никој да нé види ми ја истури дуплата доза Wild Turkey во коктеот додека во исто време си зема нова пијачка од келнерот кој не одминуваше со ајнцер полн убавини.
Поминавме низ салонот, па низкујната каде имаше неколку кувари занесени во својата работа и стигнавме до дворот кој имаше малтене олимписки базен каде беа сите мои драги колеги ексчејнџ студенти, дваесетина Македонци, Косовари, Срби и уште најмалку плус двеста луѓе – журка!
Рокаше кантри рок. Се печеше скара. Луѓе се бањаа во загреаниот базен иако веќе започна зимското броење на времето. Копиљаците како мене пиеја безалкохолни дреч коктели од фенси чаши, сите други цепаа тврдо, а јас се правев лом со комбо made possible by Mike кој малку ме загрижи уште у старт. Фраерот почна да шиба подморници со дупли бурбом и пиво – да не не се напие сиротиот, па уште и надуван. Затоа и стигнавме последни, на пат до журката моравме да застанеме на бензинска за да му свиткам џоинт на виртуозот.
Нé пречека Џоко одПрилеп: “Дозволи да те претставамна лујџево“…
“Ова е е Стефи од Скопје“, ме запозна со првиот колега. Стефан беше висок згоден црномурест фраер, паметен дечко и син на некој, во тоа време битен политичар во Македонија. Стефи ја доби премијата на стуенти на размена во Оклахома. Играше баскет доволно добро за да ќари стипендија за факултет уште пред да заврши средно, а Олга сакаше да добие добар Пи-Ар па синот на министерот за нешто, не се сеќавам што, го смести кај богати доктори кои не само што му даваа Сузуки Витара на користење туку делеше смештај со прилично згодна цимерка…
“Запознај се со Ивана. Ивана е од Охрид“, ми кажа Џоко кога ме запозна со цимерката на Стефи. Висока девојка со израз на лице типичен за уште еден резултат на инцест во охридскиот варош. Имаше големи буљави кафени очи и за иронијата за да биде поголема беше далтонист. Имаше мал нос и блага неартикулираност во говорот. Беше згодничка, гласна и беше падавичарка. Подоцна дознав дека се ебеа со Стефи у слободно време, а Стефи пак како вистински другар, немаше проблем чат-пат да ӣ се ставиме и јас и Даре – уште еден дечко од Скопје.
“Здраво, Петар, те знам од искачање“, ми кажа Даре кој стоеше веднаш до Ивана. Што да кажам за Даре: Татко – кафанџија. Мајка – жена на кафанџија. Помал брат од друга помлада мајка, а татко му сеуште у брак со првата жена. Широк нос, празен но светол поглед и многу пари у џеб. Додуша, Даре беше шармантен на едно детско ниво кадешто не можеше да му се наљутиш дека е тупав. Тој шарм плус парите од кафаната на татко му која, by the way сé уште има можда најбоља пљеска у Скоје, му обезбедија една интересна крупајлика од Белград…
“Ја сам Петар“, ӣ се претставив на Вања на милозвучниот ми српски кога нé запознаа. Вања беше буцана со широко лице и беше од Крунски Венац во Врачар од Белград. Имаше долга сјајна црна коса до под газ како од рекламите за било кој шампон, долги нокти кои не сум сигурен дали беа вештачки или само многу добро средени, долгнавести темни бадемасти очи и сексипил на белградска фуфица со шлиф кој ӣ го гарантираше вниманието и на најголемиот фраер на светот ако она така сакаше во моментот.
Јебига, можеби девојката имаше округли образи и голем гз, но исто така имаше и повеќе од доволно самодоверба и харизма, башка белрадско високо воспитување. Кој не сака да си поигра и да експериментира со нешто такво на свои осумнаесет години!?
Таман да го претставам Мајк на овие прекрасни ликови се свртев наоколу и ја здогледав Костадинка. Пловеше низ базенот на голем и удобен душек со својата нова посестра Амбер.
Очите ми се насолзија, ми се кренаа влакненцата на грбот, сé околу мене почна да замрзнува како во ултра slow motion. За момент кој како да траеше цела вечност почувствував апсолутно највисоко ниво на завист кое никогаш не сум го почувствувал ни пред ни после тоа.
Тоа требаше да бидам јас на тој душек во тој базен со Амбер, јас да бидам тој кој престојува во оваа куќа и ова требаше да биде мојата журка. Костадинка ме примети и сé уште во slow motion, почна да ми се окезува со разлигавена и крајно безобразна насмевка на која како да трепкаше неонски знак на кој пишува “ЛУЗЕР!“.
ӣ вратив во slow motion со подеднакво искрена насмевка и таман да кренам рака и срдечно да ӣ мафнам со високо кренат среден прст, приметив дека полека но сигурно и неа и Амбер почнува да ги покрива округла темна сенка.
Шљас! – наеднаш сенката исчезна, се претвори во огромен бран и заедно со Амбер се превртеа од душекот. Додека голтаа вода и пискаа како две глупачици што и беа, како некаков дебел морж помеѓу нив изрони Мајк со лименка пиво во раката:
“Get ’ya some o’ that! Hell yeah!”.
“Oh God – NO!”, си помислив и реалноста се врати во нормална брзина. Мајк царот беше прв и единствен од “родителите“ да се џитне во базенот како некое неартикулирано оловно ѓуле испалено со многу лоша прецизност. Скоро ги удави Костадинка и Амбер. Сите очи се свртеа кон него. Музиката како да запре, скарата како да почна да загорува и потоа сите очи се свртеа кон мене кога ми се обрати:
“Get in Pit! This pool is fucking awesome!!!”, ми довика од базенот и ноншалантно си го секна носот. Царот го болеше курац и воопшто не беше свесен дека прави будала од себе. Се понашаше како да има петнаест години и како ова да е журка кај него у двор кога родителите не му се дома. Каков блам. Брука.
Сеирџиите околу мене одма ме прашаа дали сум со него. Вања се изгази од смеење, а Олга одПрилепбеше потресена дотолку што веднаш ме фати под рака и ме замоли да го приберам Мајк како он мене да ми е син и како јас него да сум го донел тука.
Меѓутоа, петнаесетина минути подоцна тој гест на полупијаниот и надуван индијанец ги олабави и најконзервативните white collar мајмуни на журката. Наеднаш и сеирџиите почнаа да се фрлаат во базенот. Музиката стана погласна и целата атмосфера се претвори во вистинска забава посебно кога Мајк со сега веќе тродуплиот бурбон во рака му довика на Ди-Џеј-от да му ја пушти омилената песна од Шанаја Твејн која очигледно им била омилена и на сите присутни.
Во тоа време носев обични бели кратки долни ѓаки со џепче за мочкање, па за разлика од Мајк не можев да се бањам у боксерици и у подискината долна мајца (брука!). Веднаш позајмив купачи од татко ӣ на Амбер. Набрзина се пресоблеков и самиот направив една значајна ласта во базенот.
Го центрирав скокот така да кога ќе излезам, да се појавам веднаш пред Амбер кога ќе испливам. Додека изгњурував почна да ми се дига зошто уште под вода приметив дека кратките и скоро невидливи бели беби влакненца на бутчињата и на газето ӣ ӣ се наеженки. Да си кажам одма, Амбер никогаш не ми даде, но уште на hello во базенот ме гушна со нозете.
“So you are the famous Peter who saved Kostadinka in California” ми кажа Амбер додека цврсто ме држеше зграпчен помеѓу надкопанчињата. Бев тотално збунет од сето тоа. Само што го запознав татко ӣ кој беше на десетина метри од нас, а Амбер наместо најнормално да се ракува со мене веќе се трљаше од купачите на истиот тој нејзин татко. Ситуацијата ми беше толку чудна што како и секој напален тинејџер, за жал, почнав да правам будала од себе мислејќи да ќе ја освојам тука и сега! Почнав да гњурам околу неа како да сакав да ӣ покажам колку сум вешт во вода, ӣ правев муабет колку сум јас уствари шизик и дека она е таа која треба да дојде со мене во Македонија еден ден за да види колку сум па таму фраер.
Каква будала.
Сето тоа мавање по гради веднаш ги разврза нозете на Амбер од цврстата прегратка околу моето торзо. Фак! Си ја загубив шансата! Тоа беше тоа. Низ месеците кои одминуваа имав неколку обиди повторно да му се ставам на маченцето, но и покрај тоа што успеав да ја залапам на пијано неколку месеци подоцна и да ја фатам за цицка и за г’з преку мајца и фармерки, нејзините нозе никогаш повеќе не се склопија околу мене… ФААК, и сега ми е криво!
Мајк продолжи да ми ги појачува коктелите со дупли бурбон и после саат и кусур и самиот бев здробен. Да не остане само на жути пијачки, Мајк скоро не се удави кога едвај доплива до мене и ме замоли да му свиткам “Џ“. Полупијано се сложив и искочив од базенот.
Дебелката но крајно секси Вања веројатно го следела муабетот па културно ме праша дали може и она да се приклучи на забавата која секако следуваше во пикапот на Мајк.
Заедно со Вања отидовме до ве-це-то, се заклучивме и почнав на правам прилично крупна “L“ двојка. Вања беше веднаш до мене на ве-це шољата и чекаше да завршам со мајсторијата. Моментот кога го потапкав џоинтот во неговата велинчествена завршница на создавање и кога ӣ кажав дека е скоро готов, Вања ме пољуби како гром од ведро небо што и не е така невообичаено во Оклахома. Многу добро се љубеше – нежно, внимателно, калкулирано, занесено, не многу лигаво но таман и ги држеше очите магично затворени позади дебелиот креон додека долгите нокти ӣ се плеткаа низ мојата коса. Башка, ми ја подзагрицнуваше усната токму како што треба…
Набрзина излеговме од тоалетот и го собравме Мајк кој веќе беше тотално ектатичен и збеснат во базенот полн со луѓе.
Отидовме до пикапот и го запаливме џоинтот. Мајк беше фасциниран од Вања која дуваше како да ӣ е последен џоинт икада. Уште повеќе се изненади кога Вања го сврте џоинтот обратно, ми даде шат и мртва-ладна ме подзалапа пред него.
Набрзина се вративме назад на журката. Веќе се стемнуваше и бевме премногу надувани за да останеме до крај а да не ја кренеме забавата во воздух, или не дај боже Даре да приметеше дека се мувам со девојка му. Се поздравив со моите нови пријатели и си заминавме со Мајк полуголи и во мокри гаќи.
Попат застанавме и купивме Crown Royal– омилениот бурбон на Мајк, еден тон Budweiser и два Heineken-а за мене.
Стигнавме дома надувани и пијани како некакви тупави говеда наапани на магарешка трева. Како што влеговме не можеше да се игнорира фактот дека и Беки беше лом на нешто. Во секој случај беше забавна атмосфера која малиот Џони за среќа ја преспа. Дури и Џес беше поднапиена и расположена зошто Беки немаше проблем ќерка ӣ да шљока НО, и тоа со големи букви НО – само во нејзино присуство!
Сите се церекавме додека Мајк раскажуваше за нашата журка. Но моментот кога почна да раскажува за тоа како сум се љубакал со Вања во неговиот пикап приметив дека на Џес не ӣ беше сеедно. Сеуште не сум сигурен дали муабетот дополнително ӣ ги стимулираше пубертетските напливи на хормони или можеби ептен ӣ се свиѓав па беше љубоморна што сум се лапал пред нејзиниот очув а нејзината мајка сега уживше во приказната.
Како и да е, журката дома заврши кога Мајк и Беки се повлекоа во својата спална соба. Минути подоцна јас и Џес се сретнавме пред заедничкото купатило кога во исто време отидовме да миеме заби пред спиење.
“Hey, you want to go to the hot tub?“, ме праша полупијаното четиринаесетгодишно пубертетличе.
Тивко отидовме во минијатурниот двор каде имаше старо и излупано џакузи.
Уште у старт беше чудно и уште у старт чудно почнавме да се бацувкаме некои си десетина минути… Но ништо не се случи зошто и на двајцата ни фуфкаше дека ќе не фатат. Отидовме назад во своите соби. Пола саат откако се ставив у пижами и додека полека тонев во сон, во собата скришум влезе Џес. Легна на креветот, стави прст пред уста за да ми укаже да бидам тивок, се шушна со мене под ќебенце и почна да ме закача.
Си играше со малиот прилепчанец претпазливо но талентирано. После петнаесетина минути се наљути дека не ми е скроз дигнат, но што да правам после толку алкохол и грас. Можеби ми беше неочекувано, можеби не беше онака како што ми е ќеф!
За да не се скараме ӣ се симнав во знак на солидарност и брзо потоа морав да ӣ ја ставам перницата врз глава за да не ги изремети мајка ӣ и Мајк зошто не беше ни свесна дека подвриснува. Башка малата беше една од оние кои прскаат па остатокот од ноќта го поминав подалеку од локвата ќефои.
Утредента Џес повторно ме мразеше за време на доручекот. Чудно! Во месеците кои следуваа работите се сведоа на истото – или скришум се муватаравме и јас ӣ се симињав скоро редовно, или ме мразеше и инсистираше кај мајка ӣ да си заминам веднаш.
“Драга мама, овде је лепо и различно. Замисли шта ми се десило јуче…“.
И тоа е тоа. Никогаш не пратив ни едно искрено писмо до моите.
…а работите само стануваа почудни од ден во ден.
(следното поглавје за две недели)
Златната држава (I Поглавје), Сончевата држава (II Поглавје), Доселеничката држава (III Поглавје)
