“„Шо е сат време – пет минути работа“ е античкото охридско разбирање за теоријата на релативноста, чија длабока суштина ме просветли кога четири саата ми поминаа во четири минути. Е тоа е лексилиум, ѓавол во пакување на…“
Сиромавиот плаќа два пати, oтприлика вака може да се дефинира мојот лет од златната Калифорнија до сончевата Флорида. Само што во овој случај, Олга одПрилеп, мојот агент кој требаше да се грижи за мојата благосостојба, ја плати најевтината можна авио карта за јас да платам два пати со мојот премор и детска издржливост. Тргнав рано сабајле и со две застанувања од по неколку часа, пристигнав на Феникс Интернешнл дури некаде околку единаесет вечерта.
Си го земав куферот и излегов да ги пречекам моите нови помајка и потатко. Овој пат, за разлика од гламурозното пристигнување на Ел-Еј-Екс, немав никакви очекувања. Само сакав што поскоро да ме соберат и да ја запичиме по дома за да легнам да спијам, да се одморам и конечно да се стокмам некаде – аман!
Веќе беше околу половината на Септември и имав загубено драгоцено време од настава. Во САД училиштата во најголем дел почнуваат со работа во втората половина на Август. Скоро месец дена загубена настава за еден странец чиј англиски е добар, но сепак научен некаде на Балканот, значи многу надокнадување.
Во лобито за пречек на патници немаше жива душа. Тие неколку луѓе со кои пристигнав полека си заминуваа и бев оставен сам со женскиот глас од говорниот автомат на терминалот и со зуењето на машините за чистење на плочки кои исто така привршуваа со работа. Дури и дебелите поспани црнци кои ги управуваа малите колички се возеа наоколу како муви без глави. Конечно ја доживевав Америка во своето најблескаво издание, “Land of the free, home of the brave, now being served in terminal 2 for just 99 cents. Foreigners are welcome for an additional charge of just 2,99!”.
За жал, немаше ни трага ни глас од среќните добитници на ексџејнџ студент од Македонија. Ни трага ни глас, ни бутур ни костур. Бев сам самцат во терминал од десет илјади метри квадратни. Мојот лет беше последниот дојдовен лет. Се направив луд како странец и запалив цигара. Потајно посакував да дојдат и да ме приведат ама немаше никој.
Почнав да се шуткам лево десно. На точно секои пет секунди погледнував во часовникот над мене. Тик-так, тик-так, можеби доцнат. Тик-так, можеби го утнале терминалот… можеби пушат цигара… можеби дошле и отишле. Тик-так, тик-так…
“Ало Олга добравечер“, ѝ се јавив на мојата агентка одПрилеп која по бојата на гласот знаев дека сум ја разбудил. Ако маме и ебам, да дае Господ никад више да не заспие додека не заспие засекогаш, а тоа да биде што е можно поскоро, си помислив кога ме праша дали сум пристигнал и дали е сѐ во ред.
“Не Олга, ништо не е во ред! Чекам тука веќе точно до секунда пола саат и нема никој да дојде да си ја подигне наградата“.
“Што?“, ме праша збунето.
“Наградата! – Mене Олга!“ ѝ одговорив досетливо и очите ми се преплавија со горчина. Бев на раб да се расплачам, но не сакав да ѝ го приредам тоа задоволство. Ѝ се заканив со татко ми што најверојатно беше прилично глупаво. Што?! Татко ми ќе отидеше во Оклахома Сити за да ја натепа глупачата!? Нема шанси. Башка бев поблиску, а и самиот тоа ќе го сторев многу посадистички. Но сепак, ќе повторам, тогаш бев дете и тие изливи на емоции само го потврдуваа фактот дека, едно е детето да ти заглави саат два покасно од дозволеното у некое диско у Скопје, но сесема е нешто друго детето да ти заглави шест илјади километри од дома без никој да го искара пред спиење. Уште да имав каде да преспијам, карањето ќе беше заспиванка.
Олга ми кажа да ѝ се јавам за петнаесет минути. Рече ќе проверела во што е проблемот. Во меѓувреме јас им се јавив на моите. Дигна татко ми – Јоргован големиот. Јоргован беше тивок тип, никогаш не зборуваше многу, а и кога зборуваше сѐ се сведуваше на кратки и отсечни реченици.
“Ало. Што е? Што се случува?“, ме праша. На прва знаеше дека сум јас.
Навикнат на таков сувопарен муабет со него, во една реченица му објаснив што се случува. Му објаснив дека треба да ѝ се јавам на Олга за петнаесет минути на што тој ми кажа да ѝ се јавам за десет, тој ќе ја средел ситуацијата за пет минути! Претпоставувам дека и него му беше скурчено што глупачата ме дупи со веќе трета среќа за All American семејство и школо. Претпоставувам сфати дека сепак, јас сум едниствениот потомок кој ќе му го мултиплицра презимето АКО ја преживеев оваа фешта.
Ѝ се јавив на Олга одПрилеп за единаесет минути. Доби минута гратис од мајка ми која ми кажа да не се потресувам и да здрвам еден лексилиум кој самата ми го ставила во ранецот пред да тргнам на пат преку големата бара. Жената интуитивно си знаеше што може да се случи и сакаше да ме олабави малце. Мама, хвала ти.
Кога ја добив Олга одПрилеп ми беше јасно дека, како и сите ние по дома и по комшии, го сфатила татко ми Јоргован многу сериозно. Господ знае што, но уште поважно, како ѝ го кажал тоа што ѝ го кажал. Прилепчанката набрзина ми објасни дека семејството кое требаше да ме прибере се откажало заради смрт во семејството – БУЛ-ШИТ! И дека за некое кратко време ќе дошле некои други добри луѓе кои ги ископала којзнае каде – АЈДЕ БАШ ДА ВИДИМЕ!
Ми кажа да стиснам заби, да не се секирам и да почекам на аеродром уште некое време.
“И те молам, нема потреба да му се јавуваш на татко ти повторно, сѐ че биди в’ред“, ми кажа усрано и потивко од што било на тврд прилепски дијалект.
Се потпрев на едно ѕидче. Најбезобразно запалив уште една цигара и оставив лексилиумот да си го направи своето.
“Шо е сат време – пет минути работа“ е античкото охридско разбирање за теоријата на релативноста чија длабока суштина ме просветли кога четири саата ми поминаа во четири минути. Е тоа е лексилиум, ѓавол во пакување на Алкалоид.
Некаде околу три саат сабајле конечно дојдоа да ме земат од аеродром. Сигурен сум дека беше благодарејќи на магијата на татко ми, Јоргован големиот. Тата, хвала ти!
Од аеродром ме собра мојот нов потатко. Бев во бунило и не обрнав многу внимание на човекот, но дефинитивно беше млад, доста помлад отколку јас сега. Веднаш сфати дека ми треба одмор па не ме тупеше многу-многу кога влеговме во неговиот пикап. Тивко патувавме јужно од Феникс некои си скоро три саата. Веќе се разденуваше кога пристигнавме. Ми ја покажа собата во која требаше да спијам и стави прст пред уста за да ми укаже да бидам тивок зошто во истата соба спиеа осумнаесетмесечни близначиња.
Едвај се расоблеков и веднаш се струполив на душекот како вреќа компири.
Неминовното будење дојде брзо и гласно пута два. Близначињата беа преплашени што во собата им спие монструмот со кој ги плашеа кога не се добри. Се обидов да ги смирам, но мојот акцент мора да им звучел како рѓосана моторна пила.
Ладната војна беше завршена веќе неколку години, но кога влезе да ги смири бебулињата, прво што ме праша мојата нова и загрижена помајка беше: “Oh my God, are you Russian?!?“.
“Не“, ѝ возвратив, “јас сум Петар. Од Македонија сум“. На што таа ми врати, “Macedonia, likе, from the Bible?!?“.
“Yes Mam”, ѝ климнав потврдно “Тоа е таа библиска Македонија која сеуште постои некаде на блискиот исток“. Каков циничен мудоња. Знам дека ѝ одлупав нешто у тој фазон, се сеќавам!
Во куќата на семејството Салазар беше бучно и весело. Тоа беа добри луѓе, чесни имигранти од Порто Рико. Рикардо, мојот потатко имаше едвај дваесет и шест години. Гангстерските тетоважи по телото му беа сеуште свежи за да искрено ги оправдаат мустаќите што во најмала рака му стоеа шашаво. Во наредните денови открив дека Рикардо бил сериозна битанга која во “претходниот живот“, само три четири години порано бил дилер на кока и исто како и секој дилер од Чаир, бил опасно навлечен на својата роба. За среќа, три четири години порано, како што бил пуштен условно Рикардо ги нашол и Џизас и жена му Фиорентина во една црква блиску до затворот каде за малку не требал да лежи тешка робија. Но како за чудо, се препородил и започнал нов живот – Алелуја!
Жена му Фиорентина беше друга приказна. Како ќерка на илегални емигранти од централна Америка, Фиорентина исто така го нашла Џизас и тоа пред да успее да заглави во проституција или дрога. И кој да ѝ помогне ако не црквата на која во Америка секогаш ѝ требаат илегални работници. Татко ѝ бил градинар во локалната парохија кога напрасно починал на само пеесет и нешто години без никогаш да го легализира својот статус во САД. Мајка ѝ за среќа, експресно добила државјанство по заслуга на смртта на својот маж. Црквата не можела да го закокопа јадникот туку така (илегално) па гарантирала за жена му и за малолетните ќерки. Ич да не збориме дека мизерното и сега покојно човече дваесет години им ја косело тревата и им ги кастрело грмушките за два долара на саат. Неговата смрт била поголема загуба за парохијата отколку за несреќното семејство.
После една ваква семејна историја не беше чудно што овие добри луѓе имаа повеќе разбирање за мене од кој било дотогаш.
Направија прекрасен шпански доручек со потпечени тортиљи, кајгана со чоризо и пико де гајо наросено со павлака. Њам! Веднаш по доручекот Рикардо ме праша дали сакам Корона. Ми објасни дека тоа му е обавезен ритуал секое сабајле и ми стана јасно дека некои навики не згаснуваат туку така. Ги имаше и тетоважите на Мара Салватруча или некоја друга банда за да го потсетуваат на тоа до крајот на животот.
Од култура гo одбив пивото и го прашав каде се наоѓаме…
Немам појма како се викаше местенцето. Деновиве го барав и на Гугл Мапс за да се потсетам, но ниедно место не звучеше точно. Толку беше мирно и спокојно што заради некаква референца ќе го викам Плезент Поинт.
Како што ги напуштавме светлата на Феникс претходната ноќ, влеговме во апсолутна темница низ која патувавме до изгрејсонце. Којзнае каде беше Плезент Поинт.
После феноменалниот доручек морав да запалам цигара па ги прашав каде можам да ги купам легендарните амерички Марлборо. Наместо да ми одговорат нешто од типот: “Ене онаму десно па на ќошот од лева страна после двеста метри“, ми дадоа точак и ме упатија до првата бензинска пумпа која наводно беше одалечена скоро десет километри!!!
Прво што сфатив беше дека Плезент Поинт не е ни село, а камо ли па некакво мало градче. Плезент Поинт беше тазе изградена населба насред густа џунгла некаде во централна Флорида каде најблискиот супермаркет беше на саат време вожња со кола. Ни ден денеска не можам да го сфатам тоа. Најверојатно се работеше за започнување на некаква комуна за подобар живот на малцинствата. Немаше ништо освен вкупно можеби 250 семејства, саде Црнци Порториканци и Кубанци. На крајот на краиштата, и мене како Македонец ме пикнаа таму па тоа сега има некаква луда логика.
Стигнав до бензинската која уствари беше одалечена 10 миљи и купив Камел без филтер пошто немаше од легендарното Марлборо. Јебига – к’смет! Среќата од Калифорнија ме пратеше и во мочварите на Флорида.
Пошто Џизас ги спасил, сега Рикардо и Фиорентина требаше да му враќаат барем еднаш неделно со арач у солзи.
Утредента беше Недела. Се разбудивме и веднаш се упативме кон нивната црква. Конечно пристигнавме после саат и кусур возење. На паркингот имаше најмалку две илјади коли. Освен црквата и огромниот паркинг, наоколу со километри немаше ништо друго освен мочвара и џунгла. Од каде сите овие луѓе? WTF? Ама брзо ми стана јасно. Ќе одиш и до крајот на светот ако треба, за да најдеш утеха во фактот дека живееш у некоја вукојебина усред мочвара полна со комарци и алигатори во државата која себе идилично се опишува како сончева!
Епа ако на паркингот имаше две илјади коли, внатре во црквата сигурно имаше повеќе од пет-шест илјади луѓе. Деца, мажи, жени, многу Порториканци, бивши криминалци, Кубанци, расплакани грешници, чуда врагови и тракатанци… И еден вчудоневиден Македонец. Додуша – скопљанец, ама прилепските корени веднаш ме вратија на детските сеќавања на Манастирот Зрзе. Да не ја украле и донеле тука “Богородица Пелагониска“, чудотворната икона од Свето Преображение за да ја продаваат на аукција на Американциве? Дури и после сите кражби по нашиве цркви и манастири, сепак не беше тоа средовековно ремек дело причината за толку збран народ. Да не се сфатиме погрешно, нема бегање од фактот дека плиткоста на евангелистите им ја имаше зајакнато автосугестивноста до таа мерка што би поверувале дека и масло на платно од лименка Кемпбел супа, овековечена од Енди Ворхол, би ги излечила од редовен зимски херпес на уста или и од сида – исти курац за нив!
Малку доцневме кога влеговме во евангелистичката црква. Однадвор не изгледаше толку големо, но одвнатре беше огромна хала чии супер високи ѕидови беа обложени со ламперија. Тоа ти е тој прочуен модерен иконостас амерички.
Се протнавме низ толпата и стигнавме пред пасторот, кој исто како и Рикардо, имаше сомнителни тетоважи кои му ѕиркаа под попската гардероба додека вриштеше за помош од Господ. Веднаш клекнавме пред бината. Веќе немаше мрдање! Моите помајка и потатко наведнаа глави како исплашени кутриња, и како први тако други, истото го сторив и самиот. “Литургијата“ брзо прерасна во громогласен вапај за помош кога осетив нечија рака на моето рамо. Се свртев да видам да не ме препознал некој друг ексџејнџ студент – жртва на Олга одПрилеп, кој можеби исто така заглавил во мочварава. Но видов дека уствари секој еден член на култов десната рака ја беше ставил на верникот десно од себе, а левата на тој пред себе! Сега тоа ме потсеќа на фамозната сцена од Аватар кога Сигурни Вивер ја испраќаат кај севишниот прилепчанец на небото.
Десната рака ја ставив на Рикардо кој беше веднаш до мене. Левата немаше на кого да ја положам зошто бев пред самата бина. Ѕирнав наоколу и видов дека другите во мојот ред кои се молеа ги имаа кренато рацете левите раце во воздух како да го бараат прекинувачот за светло кога идеш у подрум. Како некаков ајван, и јас почнав да го барам прекинувачот затоа што “when in Rome do as the Romans do” – немам друг изговор. Брука. Срамота. Добро е што дедо ми, кој неколку години подоцна инсистираша да биде погребан со својата омилена сребрена скулптура од Ленин, без поп и со петокрака на гробот, никогаш не дозна за ова.
И тоа е тоа. Благодарејќи на Олга одПрилеп сега веќе стигнав во подрум без светло. Дно дна.
И сето тоа е во ред да речеме, но – и тоа големо “НО“ со извичник!
НО! Наеднаш, додека се молевме и бевме во колективен Џизас транс, сите околу мене почнаа да плачат и да вриштат и да запомагаат Господ да им прости, Господ да ги изведе на вистинскиот пат, Господ да им помогне (да добијат грин кард, претпоставувам).
Да ми ги дадоа подиумот и микрофонот ќе им објаснев дека нема спас, дека Господ е прилепчанец по табиет и дека грин кард се добива на лотарија.
Целиот трогателен циркус заврши после саат време солзи, пот, врескање и запомагање. Се почувствував како да сум извозел од Водно до Матка со еднобрзинец во Јули на пладне. Со оглед на тоа дека не пуштив ниту солза, Рикардо и Фиорентина ме утешија дека “ќе се опуштам“ следната недела.
“Can’t wait!“, им реков и отидов да издувам еден Камел без филтер!
Како и на секоја конференција, следуваше мал коктел каде верниците можат да се дружат и да споделат како всушност навистина се чувствуваат. Свечено ме запознаа и со Пасторот кој беше фино и бистро човече. Го сфатив тоа моментот кога ме праша како сум заглавил тука:
“How did you end up here?”, ми се насмеа.
Немаше да ја искористи таа конкретна фраза да не беше прашањето реторично до мерка на апсолутен цинизам.
“Оh, you know, you never know”, брзо му одговорив и ми дојде да се расплачам и да се развриштам сега и јас. Таман да отвори уста за да започне да ме убедува да се преобратам во евангелист и да го најдам Џизас во себе, пасторот веќе го запоседнаа верниците кои го молеа да им вети дека Господ ќе им помогне затоа што претпоставувам, ќе вриштат и ќе плачат додека истото не се случи.
По рамо ме потчукна Рикардо за да ме запознае со Лупита, помладата шеснаесетгодишна сестра на жена му Фиорентина.
“Hi, my name is Petar. Nice to meet you Lupita. What a beautiful name you’ve got”. Обично така започнуваа сите мои ебачки авантури во Америка во годините кои следуваа. Башка, со време намерно сé повеќе го стврднував акцентот за да биде поегзотичен и попримамлив за парење. Мојата логика беше елементарна. Што потврд акцент тоа потврд мислат дека ти е поносот! Иста е логиката и во “големи стaпала, голем кур“, само што тврд акцент во рурална Америка, и тоа посебно кај сељандурите – злато вреди. Дефинитивно повеќе од големи стaпала.
Тоа ти е нешто како скопљанец у Крива Паланка на корзо. Никој не го ебава. Но кривопаланчанките се задскриено маѓепсани како инстинктивно да го чувствуваат повикот на дивината. Секси нели – скопљанец у Крива Паланка на корзо!?
Лупита. Похотна Лупита. Лупита беше палаво дете заробено во тело на разуздана преебана и разведена германска секретарка со карибско потекло.
Почекај малку, прочитај го тоа повторно: “…разуздана преебана и разведена германска секретарка со карибско потекло“.
Така е! Лупита беше пегаво тамнопуто латино курвиче со лош мини-вал и добар г’з. Одличен г’з уствари! Имаше сетни темнозелени очи, широк нос на секси начин и големи кренати цицулиња. Тоа беше првото што секој би го приметил кај неа. Пикантериите кои стојат зад “германска секретарка“, “преебана“ и “разуздана“ се keywords за кои станав свесен дури сега скоро, после многу години од нашето запознавање и тоа посебно благодарејќи на порталите како Pornhub и Alohatube (само за пример, да не претерувам). Лупита имаше само еден проблем. Не знаеше како поскоро да си отиде од црквата.
Сестра ѝ Фиорентина имаше други маки на памет. Претпоставувам дека беше подеднакво изненадена како и мене кога Олга одПрилеп неочекувано ме тутна кај нив дома и тоа скроз случајем околности. Навистина добрата воља на Фиорентина беше предизвикана без најава, во 6 саат сабајле кога пристигнав и кога Рикардно ме пикна во иста соба со бебулињата. За да си даде фора да се подготви за античкиот Македонец кој мора да стигнал на брод од библискиот блиски исток, Фиорентина ја замоли Лупита да ме подружи додека да ја спремела гаражата за мојот кралски престој.
И така би, јас и Лупита заминавме од црквата заедно.
Опааааа, осеќав дека во најмала рака ќе се деси курепушение величенствено!
Лупита ме возикаше наваму натаму цел ден во својот искршен Шевролет. Ме запознаваше со животот на латиносите во Флорида. Бевме кај некоја нејзина другарка кадешто дувавме некое лабаво грасче. Потоа, кај некој другар каде купивме многу – многу поопасен грас за да дуваме повторно. И потоа, кај некој рендом тип за Лупита да му продаде дел од поопасниот грас за да си ги врати парите и да бидеме ем надувани ем со кеш за у Бургер Кинг. Тоа ти е тој живот на латино малцинството у Америка. Добро е што не отидовме некаде да се истетовираме набрзинка пошто тоа пак ти е есенцијален дел од истиот тој лајфстајл. На крај отидовме кај нејзината најдобра другарка кадешто се олешивме до крај. Успут Лупита среди некое фраерче да ни купи и пиво.
Официјално, тоа беше моето второ праење лом у САД после лудата ноќ со Бруно и Зоќи одОхрид во Лос Анџелес.
Раскезени латино тинејџерки, ефтино пиво, љут грас, прљав сив стан без родители, мирис на кисел дезодоранс, запотена порториканска тин мишка чии тврди стрнишни влакна ми се пикаат во око на секоја гушка…
Не се сеќавам најдобро на деталите, но знам со сигурност дека отприлика тогаш Лупита ми даде до знаење дека ѝ се допаѓам. Ме залапа и најбезобразно ме зграпчи за македонскиот понос.
Веќе бевме дебело заглавени кај другарка ѝ кога ѝ се јави сестра ѝ Фиорентина за да ѝ каже дека е време да ме врати дома. И тоа баш кога почна да ми се дига. Ех па сега…
Ако. Патот до дома беше долг скоро саат и пол низ ќумур црна џунгла, а низ џунглата ме возеше разуздана преебана и разведена германска секретарка со карибско потекло во тело на шестнаесетгодишно латино тинејџерче. Сега звучи ужасно ама тогаш не бев ни две полни години постар од неа.
Јасно ти е дека си у вукојебина кога отсјајот од млечниот пат е посилен од ноќ со полна месечина. Барем мене така ми делуваше вожнњата со Лупита од не знам каде до Плезент Поинт. Бевме толку надувани и пијани што дури на крај на вожњата ми текна колку е лудо што американците даваат возачки на шеснаесетгодишни копиљаци кои (сигурно) се прават лом!
Лупита ги изгасна фаровите на шевролетот уште пред да влезе во уличката каде живееше сестра ѝ Фиорентина. Потоа го изгасна моторот како да не ѝ е прв пат . Ја стави колата во лер и безшумно се дотркалавме малтене пред самата куќа. Колата застана и Лупита ја дигна ручната.
Немаше скопски средношколски дубари од типот “можеш да ме фатиш за цицка ама не на голо“ и слично. Лупита ми се насмеа со незаборавен секси процеп помеѓу забите и почнавме да се лапаме како да ќе се изедеме живи. Додека размислував како да пристапам кон гореспоменатата цицка, устата на Лупита веќе се симињаше по редот копчиња на 100% памучната кошула која мајка ми ми ја купила за да не ми биде ладно. Мама, хвала ти.
Се потев нервозно и не знаев што се случува кога Лупита ми го грабна како баба внуче. Како прав професионалец, Лупита само за кратко се крена назад на лапање додека си играше со малиот прилепчанец како да си игра со колички пред зграда. Потоа повторно загњури назад доле и очи не ѝ видов додека не свршив работа после пола саат.
Претходно имав само едно слично искуство у втора средно кога една храбра скопјанка ми го испуши покрај Вардар у Карпош 4. Ама тогаш, две години порано кога имав едвај шеснаесет години беа други времиња. Тогаш ми беше прв пат некој да ми стави уста околу поносот и тоа по цена на концерт на КУД Идиоти во МКЦ. Не ни свршив. Сирото дете.
Години подоцна кога стана глумица, истата таа скопјанка ја доби својата единствена приметена улогa и тоа во филм на Милчо Манчевски! WOW! И од тогаш би заборавена како и Џозеф Фајнс пред неа.
Пушекурението на Лупита беше незаборавно. Тоа беше пушекурение какво што библијата многу симболочно го опишува во песната за Соломон. Само што ова курепушение беше во некој излупан Шевролет усред fucking Флорида у ’96та и секако не у библиски Израел у време Соломоново.
Среќа, Лупита на своите шеснаест годинки беше доволно воспитана за да знае дека не може да ме врати дома кај сестра ѝ со флеки по панталоните па г’тна античка кауза за поголема Македонија.
Ме залапа уште еднаш со уста полна полуприлепчани за да ми даде до знаење дека ме сака колку што ја сакав и јас неа.
Набрзина излегов од колата.
Додека се свртев да ѝ мафнам, силуетата на искршениот Шевролет со Лупита позади воланот веќе исчезна под светлата на млечниот пат високо на небото…
Тоа е последен пат што ја видов Лупита. Се надевам дека не е во затвор или на игла некаде низ мочварите на сончевата држава.
Понеделник. Прв ден во “трета среќа“ школо. Во петнаест до шест сабајле, пред куќата ме собра school bus-от кој со сите застанувања низ мочварата за секој еден несреќник, стигна пред училиштето точно после два сата и петнаесет минути. Само да доловам, тоа ти е како да идеш у школо од Скопје у Гевгелија и назад секој ден!
Убаво ми кажа Рикардо ноќта претходно дека ќе се доспијам на пат до школо, додека гледавме концерт на Глорија Естефан на телевизија.
Веројатно бев премногу гроги за да приметам дека само јас бев белец во автобусот. Кога конечно пристигнавме пред училиштето изгледаше како да сум пристигнал во Масеру во Лесото. Буквално бев единствениот бел човек. Се почувствував како што веројатно се почувствувал Дејвид Ливингстон кога ја истражувал Јужна Африка.
Само имаше еден мал проблем кој сé уште е голем проблем во САД и покрај тоа што Барак Осама е претседател.
Американците, црни или бели, се расисти! Тоа е факт! Силом прилике, око за око, заб за заб, се гледаат под око кога и да е некој екстрмно исончан или алергичен на сонце. Системот е таков, полн со зла крв и така сеуште функционира уште од памтивек!
Не можам, се нервирам! Со оглед на тоа дека имам уште десет години да прараскажам, сигурен сум дека ќе пронајдам некое поадекватно параграфче за да го објаснам овој феномен кој сеуште цврсто ја дефинира социо-политичката демографија на “најразвиената“ држава во светот! (ти’бам системот!)
Влегов во училиштето внимателно како Љубчо Георгиевски со крената глава на изборите кои ги загуби со спуштена глава. Се протуткав низ ходниците и стигнав до канцеларијата на директорот. Набрзина се договоривме за претстојниот период. Немаше никаков проблем да добијам диплома, така се договорила Олга одПрилеп. Единствено морав да завршам средно во ОВА училиште.
Додека одевме на тура низ ходниците, директорот ми објасни дека сум првиот бел ученик и дека му е драго што ќе го замешам скоро стопроцентниот црн просек (имаше и нешто латиноси).
Во исто време тие неколку ученици со кои се разминавме низ ходниците и кои доцнеа на настава правеа гестикулации кон мене дека ќе ме заколат (на голем одмор претпоставувам).
Заеби ти таа работа Господине директоре!
Сфатив дека нема да преживеам ниту една недела и му се јавив на татко ми. Му објаснив дека договорот беше да учам средно у САД а не у Габон. И Јоргован големиот веднаш ја контактирал Олга одПрилеп…
Успеав да дотраам до крајот на денот удобно скриен во канцеларијата на школскиот психолог. Следното попладне веќе имав лет до Оклахома Сити. Јебига, со Јоргован нема трте-мрте. По сé изгледаше дека Олга одПрилеп ми беше единствен спас од двеста и нешто години набилдана омраза помеѓу црните и белите.
Тоа е, севишниот прилепчанец на небото функционира на мистериозен начин. Оклахома – судбино моја, сепак доаѓам!
Рикардо и Фиорентина беа тажни дека си одам. Прекрасни луѓе.
Се качив на лет до Оклахома Сити и попат се начукав со Блади Мери!
И така…
(третото поглавје за две недели)
