Се уште под имресии, решив да го пренесам моето негативно искуство со персоналот вработен во Автобуска станица Скопје. Како граѓанин на Република Македонија, совршено ми е јасен бесконечниот непријатен лавиринт во домашните јавни претпријатија, меѓутоа денеска за прв пат одлучив да не премолчам.
Станува збор за мала грешка, би рекла половина на персоналот, половина наша, со оглед на тоа што тие го згрешија времето на поаѓање кое им го побаравме, а ние пак не проверивме веднаш. И не би бил проблемот толку страшен доколку градот во кој имав купено карта за да патувам, не беше само место од каде што требаше да побрзам за да фатам авион за во друга земја (затоа што нели, и авионските конекции во Македонија се исто така на завидно ниво). Но, грешката со часот на поаѓање беше направена, а јас дури утредента ја забележав, и веднаш се јавив. После неколку ѕвонења на шалтерот за информации успеав да зборувам со една од вработените, која ми кажа дека ќе морам да дојдам лично за да ми ја заменат картата, од причина што во зависност од часот се менувале и автобуските компании за кои тие ги продаваат картите.
Секако, уште рано наутро побрзавме до САС (Скопје – Автобуска станица), каде започна ужасното патешествие.
Лути и намуртени ликови не испраќаа од еден на друг шалтер. Од оној на автобуската компанија до самата билетара, од билетарата до шалтерот за информации, и се така, во бесконечен круг. Проблем кој можеше да се реши за две минути, меѓутоа, вработените беа порасположени за расправија отколку за работа, па постојано си ја „подаваа топката“. На крајот, откако очигледно никој не сакаше да ни излезе во пресрет, решија дека им е полесно да не излажат дека е невозможно да се поправи грешката, и не упатија да разговараме со шефот, што ни звучеше како разумна идеја…
…Се додека не го запознавме. Како и сите останати со кои зборувавме од шалтерите, се чини дека шефот Васко најсилно имаше стапнато на лева нога утрото. Започнаа викотници преку шалтерот, како сме требале да гледаме, и дека не доаѓа во предвид да ни поправаат. Не дозволи ниту да не ислуша. Туристи и патници гледаа додека шефот на САС ги испразнуваше своите нервози врз две потрошувачки на компанијата во која тој е задолжен да воведе ред меѓу вработените и да ги задоволи барањата на клиентите. Се обидовме дури да го смириме, и да му кажеме дека нема потреба гласно да вика, и дека може и со зборување да се разбереме, но попусто. На крајот, победија каприците на вработените кои ги мрзеше да си ја корегираат грешката.. Недостигаше уште нам да ни побараат да им се извиниме, што откако телефонски ни кажаа да дојдеме, воопшто прифативме да им додевавме. Не ни остана ништо друго освен да си заминеме.
Не е дека бевме изненадени од непрофесионалноста на компанијата која после толку години работење, се уште нема поставено прецизен возен ред на официјалната веб страница, туку не згрози односот на вработените, како и на главниот човек кај кој ги испраќаат клиентите да се пожалат доколку постои проблем или недоразбирање.
Без разлика на тоа дали сакаат да излезат во пресрет или не, постојат покултурни начини да се одбијат барањата на потрошувачите. Ваквите луѓе ја претставуваат Македонија пред странските туристи. Очигледно дека рекламите кои се суптилно наменети за гостопримството на Охриѓаните, треба да ги прошират рамките и да опфатат поголем број жители кои ја претставуваат земјава. Време е надлежните да воведат поголема контрола за тоа кој се работи на шалтерите на јавните институции, и како си ја вршат работата луѓето кои ги водат. Јавна тајна е дека е невозожно да се излезе без главоболка доколку треба да се заврши во нив некаква работа.
