Трпана лежи на смртна постела, а крај неа нејзиниот сопруг Трпе.
И ја држи студената рака и му течат безгласни солзи по лицето.
„Трпе…“, вели таа слабо и тивко.
„Шшшш, драга“, ја прекинува тој, „не зборувај, чувај ја силата.“
Но, Трпана инсистира: „Трпе, пред да умрам, морам нешто да ти признаам, да се исповедам“.
„Нема што да ми признаеш“, вели Трпе липајќи. „Во ред е. Се е во ред.“
„Не, не. Морам да умрам со мирна душа. Морам да ти признаам дека ти бев неверна…“
Трпе и ја стиснува раката. „Немој драга, не грижи се. Знам се за тоа.“
„Знаеш?“, го прашува Трпана забрзано дишејќи.
„Се разбира дека знам, драга. Зошто инаку би те отрул?“
