Сите сме изгубиле важен човек. Смртта нè одвојува засекогаш и во екот на тагата обично се убедуваме во три важни работи:
1.) Најлошото може да им се случува на најдобрите луѓе без очигледна причина.
2.) Повеќето од луѓето околу нас, дури и оние за кои мислиме дека се ладни и рамнодушни, се добри и всушност им е сеедно.
3.) Тешко е да ги видиме апсолутно сите можности кои животот ни ги дава, додека не се погледне назад. Невозможно е целосно да се разберат одредени животни искуства додека тие не ни се случат реално и не поминат.
Имајќи го предвид сето ова, може да се дефинираат 7 важни лекции што секој ги учи на потешкиот начин. Тое се следниве:
Луѓето кои ги губиме, засекогаш остануваат дел од нас . Никогаш целосно не престанува да ни недостасува некој што повеќе не е тука. Мораме да се научиме да живееме без него.
Среќата е корен во наоѓање на смислата . Да се бориме за среќата не е еднакво на тоа да се чувствуваме среќни. Второто зависи од моментот на живеењето.
Очекуваме висока оценка од другите. Стравот дека ќе бидеме отфрлени од социјалната средина не одвраќа од прогресот можеби повеќе од сè. Овој страв може да се неутрализира само со вистинскиот амбиент на размислување.
Жалењето дека сме или не сме сториле нешто, боли многу повеќе од стравот . Најсилниот од сите стравови треба да биде стравот од пропуштен живот. Затоа мора да преземаме ризици. Ако никогаш не сме го изгубиле умот, не сме го следеле срцето.
Животот е премногу непредвидлив, за да градиме долгорочни и категорични планови. Конечно разбираме дека најголемите подароци пристигнуваат во необично пакување. Ќе ни помогне, ако претпоставиме дека не било пишано да се случи. И дека понекогаш се припиваме во илузија.
Кога се обидуваме да избегаме што е можно подалеку, го заокружеме го трчањето на едно место . Обично ова се случува додека мислата постојано се враќа во минатото и во неговите болни случувања.
Неочекуваните тешкотии се неизбежни и корисни. Дури и кога изгледа дека животот ни се распаѓа на парчиња, всушност тој се преуредува.
