Можеби дел од вас ја паметат како досадната лектира за четврто одделение.
Иако има едвај 30 страници, „Малиот принц“ дефинитивно не е книга која е само за деца.
„Малиот принц“ ни нуди да се пронајдеме каде сме сега, а каде бевме и какви можевме да бидеме… Книга која раскажува за детето во нас, кое исчезнало низ годините, ни помага повторно да го пронајдеме.
Прочитајте неколку извадоци во продолжение:
„Требаше да не го слушам, ми се довери еден ден, цвеќињата никогаш не треба се слушаат. Тие треба само да се гледаат и да се мирисаат. Моето цвеќе ја намирисуваше мојата планета, но јас не знаев да уживам во тоа. А работата околу трнчињата што толку ми здодеваше, всушност требаше да ме развеселува….”
Тој ми го довери и уште ова:
„Тогаш јас ништо не умеев да разбирам. Требаше да судам за него по делата, а не по зборовите. Тоа ме намирисуваше и освежуваше. Не требаше никогаш да избегам од него. Требаше да ја насетам неговата нежност зад оние малечки итрини. Цвеќињата се толку настраничави! Но јас бев многу млад за да знам да сакам”
,,Зошто возрасните сакаат бројки? Кога им кажувате за некој нов пријател, тие никогаш не ве прашуваат за она што е суштинско. Тие не ви велат: „Каков е звукот на неговиот глас? Кои се игрите што ги претпочита?”. Тие ве прашуваат: ”Колку години има? Колку браќа? Колку е тежок? Колку заработува татко му?”. Само на тој начин мислат дека можат да го запознаат.
Ако им кажете на возрасните: „Видов една прекрасна куќа со розови тули, со китки здравец на прозорците и гулаби на покривот…” – тие нема да успеат да си ја замислат таквата куќа. Треба да им се каже: „Видов една куќа која вреди сто илјади франкови”. Тогаш ќе извикаат: „О, колку е убава.”
,,Малиот Принц‘‘.
