Во Македонскиот културен центар (Галерија МЦ) во Њујорк е отворена изложбата „Огледало“ на мултимедијалниот уметник Ѓорѓе Јовановиќ. Проектот поаѓа од познатата теза на канадскиот теоретичар Маршал Меклуан, отсликувајќи ја сеприсутната дилема за вистинитоста на медиумската содржина.
Сите медиуми целосно нè обработуваат. Тие се толку распространети во нивните лични, политички, економски, естетски, психолошки, морални, етички и социјални последици што не оставаат ниеден дел од нас недопрен, непроменет, непроменет. Медиумот е пораката. Секое разбирање на социјалните и културните промени е невозможно без познавање на начинот на кој медиумите функционираат како средини. „Сите медиуми се екстензии на некои човечки способности – психички или физички. Тие влијаат на четири симултани процеси: медиумот може да ја подобри човечката функција, да врати некои изгубени практики, да ги застари другите практики и да се трансформира во нова функција- Маршал Меклуан.“
Проектот насловен „Огледало“ поаѓа од оваа позната теза на канадскиот теоретичар Маршал Меклуан, отсликувајќи ја сеприсутната дилема за вистинитоста на медиумската содржина. Проектот се состои од дела/цртежи на страници во весници, користени од Јовановиќ како позадина за цртање и интервенирање со цртежи и пораки, менување на контекстот и обид за создавање слоеви со нови различни значења и реалност поинаква од онаа претставена или наменета на страниците на весниците. Тој ги комбинира овие цртежи со скицирани и колажирани предмети посветени на светски приказни избрани за лажни вести, како и со примери на уметнички проекти каде лажните вести биле користени како уметничка стратегија.
Во светот на медиумите и социјалните мрежи, ние сме бомбардирани со се повеќе дезинформации и лажни вести. Најновите информатички и комуникациски технологии само го олеснија и забрзаа споделувањето на таквите информации и последиците се далекусежни. Поради овие причини, Светската здравствена организација го искористи портманто „инфодемик“ за да го опише ова масовно споделување на лажни вести.
„Лажните вести“ и дезинформациите кои се целосно или делумно неточни, намерно се шират за да влијаат на одредени политички одлуки или едноставно да добијат што е можно повеќе кликови на социјалните мрежи. Лажните вести се шират со голема брзина и стануваат еден од најголемите проблеми во светот, во Корисниците повеќе не можат да препознаат веродостојни информации: зошто „лажните вести“ се толку успешни настани и кога добиваат погрешни информации кои нудат едноставни објаснувања за некои настани, тие ги прифаќаат како фактички, а кога ќе наидат на поинакво објаснување (што може да биде точно), се чувствуваат непријатно и го губат чувството за сигурност случаи, тие ја доживуваат оваа нова информација како закана за нивното разбирање на настанот и се мотивирани прво да го поддржат објаснувањето што го добиле.
Во својот проект, Јовановиќ го проблематизира концептот и феноменот на медиумската комуникација во нашиот современ простор и време, обидувајќи се во своите дела да артикулира повик за покритички однос кон сето она што медиумите служат како реалност или факт. Нечија медиумска писменост зависи од нечија свесност за вистинската позиција во медиумскиот пејзаж, која брзо се проширува, и од неговата подготвеност да ги анализираат драматичните промени во самата јавна сфера.
Ѓорѓе Јовановиќ (Скопје, 1980) Дипломирал на Факултетот за ликовни уметности на Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје во 2003 година. Тој ја преиспитува меѓучовечката комуникација во контекст на општата ситуација на редефинирање на универзалните вредности, односите човек-општество и консумеризмот како клучен фактор на модерниот начин на живот, политиката како фактор на распаѓање на градовите, државите и семејствата… , присутен е елементот на самореференца – преиспитување на себството во внатрешни или екстензивни контексти на распаѓање на старите и создавање нови вредности. Користејќи без ограничувања во медиумите, тој работеше на инсталации, перформанси, предмети, видеа, колажи и слики со цел да постигне трансформација на уметничките димензии на неговиот индивидуален израз со следење на флуидноста на современиот контекст.
